Cambodja
Blijf op de hoogte en volg Thomas
02 September 2015 | Cambodja, Kâmpôt
Alweer land drie sinds het start van mijn trip. Een heel bijzonder land in ieder geval met veel geschiedenis. Ten eerste met de Khmer die hier tussen 802 en 1432 een sterk rijk hadden en enkele geweldige werken bouwden. Daarna de tijd van het Franse kolonialisme, dat eindigde in onafhankelijkheid in 1953. Cambodja werd daarna speelveld tijdens de Vietnamoorlog. In april 1975 kwamen Pol Pot en zijn Khmer Rouge aan de macht. Hier begint de meest zwarte bladzijde van het boek. Zijn droom was een communistisch-agrarische samenleving, waarbij iedereen gelijk is en de landbouw boventoon voert. Mensen uit de stad en intellectuelen werden gezien als geïndoctrineerd door het Westen. Year Zero moest de start worden van een nieuwe samenleving. Iedereen die een bedreiging vormde voor het nieuwe regime werd uit de weg geruimd. Een bril dragen of Engels spreken was al voldoende om vermoord te worden. De Cambodjanen moesten 12 tot 15 uur per dag werken op het land en kregen een handjevol rijst per dag. Zo'n 2 miljoen mensen vonden de dood door honger, moord of ziekte. Uiteindelijk werd in 1979 het land bevrijd door de Vietnamezen. Veel leden van de Khmer Rouge werden nooit veroordeeld, zodat er eigenlijk nooit rechtvaardigheid is geweest voor de slachtoffers en nabestaanden.
Mijn trip start in Siem Reap in het westen. Ik ben nog steeds met de vier Duitsers, Thomas, Lukas, Nell en Nele. De rit er naar toe ging langs arme dorpjes en mooie landschappen. De dorpjes bestaan uit wat houten hutjes met een kampvuurtje en een volleybalveld. Na vier uur vertraging, met name op de grens, komen we aan. Tuk tuk drivers beginnen hier te rennen als ze de bus zien aankomen en proberen je uit alle macht in hun voertuig te krijgen. Je komt gelukkig wel altijd in je hostel aan. De Duitsers zijn zeer ingesteld op feesten, dus ben ik hier maar in mee gegaan haha. Het wordt een latertje die avond, maar er staat gelukkig niets vroeg gepland voor de volgende dag. Om vijf uur in de middag zijn we met onze persoonlijke tuk tuk drivers (twee stuks) naar Angkor Wat gegaan. Het is eigenlijk de naam van de centrale tempel, maar hier wordt ook het immense terrein eromheen mee bedoeld. Deze tempels zijn gebouwd in het gouden jaar van de Khmer in de 12e eeuw. Vanaf de berg konden we zonsondergang zien, wat mooie plaatjes opleverden. Bij terugkomst hebben we wat gepoold en zijn we redelijk vroeg naar bed gegaan, aangezien zonsopgang ook op de planning stond. Onze persoonlijke tuk tuk driver, ben zijn naam vergeten, was nog zo zat als een toeter. We moesten hem de weg wijzen en hij pauzeerde op een moment zelfs in een straatje voor een tukkie. Sorry dat ik ben ingestapt mam, haha. Hij eindigde overigens met een wheelie recht voor Angkor Wat. Iets waar hij wel een handje in had ('I wanna fly!'). Angkor Wat wordt ook wel het achtste wereldwonder genoemd. De tempel staat binnen een enorme muur en heeft vijf grote torens. Met de opkomst van de zon levert dit weergaloze foto's op. Inclusief ontbijt zijn we hier ongeveer drie uur gebleven. Volgens mij kan je hier zelfs een dag doorbrengen. Na Angkor Wat zijn we naar een andere sightseeing gegaan: Angkor Thom, zo'n 10 vierkante kilometer groot. Binnen de muren staan enkele tempels, met in het centrum de Bayon. Deze tempel heeft 54 torens met in totaal 216 enorme gezichten erin gebeiteld. Zo hebben we een tijd lang verschillende tempels bezocht bij en rondom Angkor Wat en Angkor Thom. De tuk-tuk drivers brachten ons van a naar b en we bouwden een soort van band met ze op, met de nodige humor tussendoor. Rondom de tempels zijn overigens veel kinderen te vinden die ansichtkaarten, fluiten en armbandjes verkopen. Het kopen zorgt ervoor dat deze kinderen op straat blijven ipv naar school gaan. De mooist tempel vond ik Ta Probm, een Indiana Jones-/Tomb Raider-achtige tempel. De tempel is één geworden met de natuur, met bomen die in en om de tempel zijn gegroeid. Rond drie uur vonden we het wel mooi geweest en zijn we terug naar Siem Reap gegaan. Bij een nabijgelegen zwembad hebben we wat biertjes gedronken. 's Avonds werden we weer opgehaald door de boys en zijn we naar een circus gegaan van kansarme jongeren. Het werd een soort mix tussen cabaret, zang, dans en acrobatiek. De show krijgt van mij een tien. Ze kregen ook een staande ovatie van het publiek. Na de show gingen we naar de pubstreet. Omdat het onze laatste rit was met de drivers, nodigden we ze uit voor een drankje. Samen hebben we er flink op los gefeest. Ik denk niet dat zij ooit nog een dergelijke klantenbinding zullen hebben. Na 23 uur op te zijn geweest ging het licht eindelijk uit.
De volgende dag hebben we de bus gepakt naar de hoofdstad Phnom Penh. Onze nieuwe tuk-tuk driver bracht ons ipv naar de bushalte naar een winkel van een van z'n vrienden. "Busticket is 9$ en de bus komt hier." Ik wist echter dat het maar 6$ dollar was en dat het busstation om de hoek was. Dus vriendelijk bedankt. De eigenaar van de winkel kwam ons vervolgens met zijn motor achterna om alsnog de ticket te verkopen voor 6$. Zo zie je maar dat iedereen een slaatje probeert te slaan uit onwetende toeristen. Je moet in ieder geval goed op je hoede blijven. In Phnom Penh aangekomen zoeken we samen een goed hostel. In de avond zijn we wat gaan rondlopen. Phnom Penh kenmerkt zich door grote bergen afval, ratten en veel armoede. Elke tuk-tuk driver vraagt eerst of je wil instappen en bij een nee of je wiet wil kopen. De volgende dag zijn we pas rond twee uur begonnen met sightseeing. Dit komt voornamelijk omdat de Duitsers graag hun tijd nemen. Eerst zijn we naar het Koninklijke paleis gegaan. Het is een groot terrein met enkele grote tempels en gebouwen. Mooi, maar niet heel spannend. De tweede plek was het Tuol Sleng museum. Voorheen was dit een gevangenis voor Cambodjanen onder het Pol Pot regime. Ze werden hier gestraft en gemarteld. Ik heb echt met constante kippenvel rondgelopen. De gruwelijke foto's, de verhalen van overlevenden, de doodskoppen en de martelmachines waren zeer indrukwekkend. Een van de overlevende zat zelfs bij de uitgang voor een boekenkraampje. Ik heb bij hem het boek 'First they killed my father' gekocht. Toch wel bijzonder dat hij zo dicht bij deze gruwelplek durft te zijn. We zijn de middag geëindigd bij een tempel op de hoogste heuvel van Phnom Penh (27m). 's Avonds zijn we streetfood gaan eten. Ik kwam uit bij een spicy gerecht met kikker. Best lekker, maar te veel botjes en ik ben zo'n drie liter vocht verloren. De nacht werd afgesloten in een van de discotheken in de stad. De day after ben ik alleen op pad gegaan. De dames vertrokken namelijk naar Sihanoukville en de mannen voelden zich te beroerd om ook maar uit bed te komen. Ik vond het toch wel jammer van ze, want The Killing Fields stonden op het programma. Toch wel een van de meest indrukwekkende plaatsen in Cambodja, zo niet Azië. Ik ben achterop een motortaxi gestapt en naar de velden gereden. Het is een ommuurde vlakte met voornamelijk borden en afgebakende graven. De borden geven de informatie over wat er vroeger heeft gestaan, zoals een truckstop en het hoofdkantoor. Het meesten is afgebroken direct na de val van het regime. Via een Nederlandse audioguide loop je een route van punt naar punt. Per punt krijg je informatie en eventueel een ervaringsverhaal. Het is erg moeilijk te beseffen dat de mensen hier met een truck aankwamen, om nooit meer terug te keren. Er is bijvoorbeeld een graf met alleen vrouwen en kinderen. Naast het graf staat de Killing Tree, waar babies met hun hoofdjes op dood geslagen werden. Krijg er weer de rillingen van. Botten komen overigens nog steeds aan het oppervlak, met name in het regenseizoen. Bij de Killing Tree staat een andere boom, waar een luidspreker in heeft gehangen. Pro communistische liederen werden afgespeeld, voornamelijk om het geluid van schreeuwende mensen en verpletterde schedels te maskeren. De tour sluit bij een enorme stupa. In deze stupa zijn zeventien lagen gemaakt met botten en doodshoofden. De hoofden zijn allen gemarkeerd met een gekleurd stickertje, zodat te zien is met welk wapen het slachtoffer is vermoord. Kogels waren te duur voor Pol Pot, waardoor wapens zoals bamboestokken, machetes en bijlen werden gebruikt. De gevangenis en de velden zijn tot nu toe het meest indrukwekkende van mijn reis. Het roept veel vragen op, zoals hoe kan je en waarom. Zeer, zeer bizar dat je je eigen volk uitmoordt en op zo'n gruwelijke wijze. Ik ben toch blij dat ik naar deze plaatsen ben geweest, omdat het me helpt om Cambodja wat beter te begrijpen.
De volgende dag zijn we naar Sihanoukville gegaan, gelegen aan de Golf van Thailand. Na een uurtje op het strand begon het echter te regenen en het is eigenlijk niet meer opgehouden. Daarnaast begon de kikker (of misschien de malaria pillen) zich tegen te werken, waardoor ik enorme buikkrampen kreeg. Dit overkomt iedereen in Azië wel denk ik, maar nu was ik dus aan de beurt. Bij de apotheek heb ik een overlevingspakketje gekregen en daarna ging het wel weer beter. Thomas kampte met dezelfde symptomen. Enkele vrienden van Lukas en Thomas waren ook in Sihanoukville, waardoor ik ineens met 8 Duitsers opgescheept zat. Het hostel had een een groot lounge terrein met zwembad, bar, pool en een heleboel kleurrijke mensen. Ik had me de tijd voorgesteld als lekker op het strand liggen, maar het werd hangen bij het hostel. De laatste avond kropen er twee gigantische kakkerlakken uit mijn toilettas, terwijl ik naar mijn tandpasta zocht. Er zat er ook nog een tussen de naden van mijn backpack. Gelukkig is ie nu kakkerlakvrij, dat hoop ik in ieder geval. De volgende dag heb ik afscheid genomen van mijn reisgenootschap. Thomas en Lukas zijn zeker goede vrienden van me geworden.
Ik ben naar het nabijgelegen Kampot gereisd. De eerst dag ben ik op een fiets door het stadje gaan rijden. Zoals de Lonely Planet zegt: 'not a place to come and do, but to come and feel'. Lekker rustig aan de rivier zitten met een kop koffie dus. In de avond ben ik naar een soort van bioscoop gegaan, dat ook privé kamers verhuurde. In een zeer comfortabel bed, op een gigantische TV, met heerlijke noodles, heb ik The Killing Fields nog eens bekeken. Ik had de film al ooit gezien, maar nu toch wel met een ander perspectief. De laatste dag in Kampot en tevens de laatste dag in Cambodja, heb ik een scooter gehuurd en ben ik naar Bokor National Park gereden. Echt een heel vreemd park. Je betaald een halve dollar entree en rijdt vervolgens in drie kwartier over een vers aangelegde weg naar de top van een berg. Daar blijkt naast een oude verlaten casino, een kerk en een waterval, alles volgebouwd te zijn met resorts en casino's. Echt afschuwelijk. Het begon ook nog eens te gieten en ik had geen benzine meer. Gelukkig verkopen ze benzine in petflessen langs de weg. Ik heb wat rondgereden, maar ik werd er niet echt vrolijk van. Mijn band was ook nog eens slap, waardoor ik bij een van de vele constructieplaatsen om een pomp moest vragen. Het scooter rijden blijft toch een van de leukste dingen om te doen, omdat je veel locals ziet en van mooie natuur kan genieten. Bokor was echter niet representatief. 's Avonds ben ik in het hostel wat gaan lezen en series gaan kijken. Hoewel ik weinig lees in Nederland, heb ik hier alweer vijf boeken gelezen.
Cambodja houdt na 12 dagen helaas op voor mij. Ik had hier graag wat langer gebleven, maar mijn VISA voor Vietnam gaat van start. Hoewel Cambodja niet te vergelijken is met Thailand en Laos, vond ik dit tot nu toe wel de meest speciale plek. Het land is verscheurd door de genocide, maar mensen lachen weer en proberen een nieuw bestaan op te bouwen. Ik kan het niet precies uitleggen, maar alles was hier heel bijzonder. Ik hoop hier in ieder geval nog ooit terug te komen. Volgende bestemming is Vietnam. Ik ben alweer een maandje van huis, al heb ik het gevoel dat ik al drie maanden weg ben. Het bevalt me allemaal nog goed! Dus ik kom nog niet naar huis.
Lia suhn hao-y
Thomas
Mijn trip start in Siem Reap in het westen. Ik ben nog steeds met de vier Duitsers, Thomas, Lukas, Nell en Nele. De rit er naar toe ging langs arme dorpjes en mooie landschappen. De dorpjes bestaan uit wat houten hutjes met een kampvuurtje en een volleybalveld. Na vier uur vertraging, met name op de grens, komen we aan. Tuk tuk drivers beginnen hier te rennen als ze de bus zien aankomen en proberen je uit alle macht in hun voertuig te krijgen. Je komt gelukkig wel altijd in je hostel aan. De Duitsers zijn zeer ingesteld op feesten, dus ben ik hier maar in mee gegaan haha. Het wordt een latertje die avond, maar er staat gelukkig niets vroeg gepland voor de volgende dag. Om vijf uur in de middag zijn we met onze persoonlijke tuk tuk drivers (twee stuks) naar Angkor Wat gegaan. Het is eigenlijk de naam van de centrale tempel, maar hier wordt ook het immense terrein eromheen mee bedoeld. Deze tempels zijn gebouwd in het gouden jaar van de Khmer in de 12e eeuw. Vanaf de berg konden we zonsondergang zien, wat mooie plaatjes opleverden. Bij terugkomst hebben we wat gepoold en zijn we redelijk vroeg naar bed gegaan, aangezien zonsopgang ook op de planning stond. Onze persoonlijke tuk tuk driver, ben zijn naam vergeten, was nog zo zat als een toeter. We moesten hem de weg wijzen en hij pauzeerde op een moment zelfs in een straatje voor een tukkie. Sorry dat ik ben ingestapt mam, haha. Hij eindigde overigens met een wheelie recht voor Angkor Wat. Iets waar hij wel een handje in had ('I wanna fly!'). Angkor Wat wordt ook wel het achtste wereldwonder genoemd. De tempel staat binnen een enorme muur en heeft vijf grote torens. Met de opkomst van de zon levert dit weergaloze foto's op. Inclusief ontbijt zijn we hier ongeveer drie uur gebleven. Volgens mij kan je hier zelfs een dag doorbrengen. Na Angkor Wat zijn we naar een andere sightseeing gegaan: Angkor Thom, zo'n 10 vierkante kilometer groot. Binnen de muren staan enkele tempels, met in het centrum de Bayon. Deze tempel heeft 54 torens met in totaal 216 enorme gezichten erin gebeiteld. Zo hebben we een tijd lang verschillende tempels bezocht bij en rondom Angkor Wat en Angkor Thom. De tuk-tuk drivers brachten ons van a naar b en we bouwden een soort van band met ze op, met de nodige humor tussendoor. Rondom de tempels zijn overigens veel kinderen te vinden die ansichtkaarten, fluiten en armbandjes verkopen. Het kopen zorgt ervoor dat deze kinderen op straat blijven ipv naar school gaan. De mooist tempel vond ik Ta Probm, een Indiana Jones-/Tomb Raider-achtige tempel. De tempel is één geworden met de natuur, met bomen die in en om de tempel zijn gegroeid. Rond drie uur vonden we het wel mooi geweest en zijn we terug naar Siem Reap gegaan. Bij een nabijgelegen zwembad hebben we wat biertjes gedronken. 's Avonds werden we weer opgehaald door de boys en zijn we naar een circus gegaan van kansarme jongeren. Het werd een soort mix tussen cabaret, zang, dans en acrobatiek. De show krijgt van mij een tien. Ze kregen ook een staande ovatie van het publiek. Na de show gingen we naar de pubstreet. Omdat het onze laatste rit was met de drivers, nodigden we ze uit voor een drankje. Samen hebben we er flink op los gefeest. Ik denk niet dat zij ooit nog een dergelijke klantenbinding zullen hebben. Na 23 uur op te zijn geweest ging het licht eindelijk uit.
De volgende dag hebben we de bus gepakt naar de hoofdstad Phnom Penh. Onze nieuwe tuk-tuk driver bracht ons ipv naar de bushalte naar een winkel van een van z'n vrienden. "Busticket is 9$ en de bus komt hier." Ik wist echter dat het maar 6$ dollar was en dat het busstation om de hoek was. Dus vriendelijk bedankt. De eigenaar van de winkel kwam ons vervolgens met zijn motor achterna om alsnog de ticket te verkopen voor 6$. Zo zie je maar dat iedereen een slaatje probeert te slaan uit onwetende toeristen. Je moet in ieder geval goed op je hoede blijven. In Phnom Penh aangekomen zoeken we samen een goed hostel. In de avond zijn we wat gaan rondlopen. Phnom Penh kenmerkt zich door grote bergen afval, ratten en veel armoede. Elke tuk-tuk driver vraagt eerst of je wil instappen en bij een nee of je wiet wil kopen. De volgende dag zijn we pas rond twee uur begonnen met sightseeing. Dit komt voornamelijk omdat de Duitsers graag hun tijd nemen. Eerst zijn we naar het Koninklijke paleis gegaan. Het is een groot terrein met enkele grote tempels en gebouwen. Mooi, maar niet heel spannend. De tweede plek was het Tuol Sleng museum. Voorheen was dit een gevangenis voor Cambodjanen onder het Pol Pot regime. Ze werden hier gestraft en gemarteld. Ik heb echt met constante kippenvel rondgelopen. De gruwelijke foto's, de verhalen van overlevenden, de doodskoppen en de martelmachines waren zeer indrukwekkend. Een van de overlevende zat zelfs bij de uitgang voor een boekenkraampje. Ik heb bij hem het boek 'First they killed my father' gekocht. Toch wel bijzonder dat hij zo dicht bij deze gruwelplek durft te zijn. We zijn de middag geëindigd bij een tempel op de hoogste heuvel van Phnom Penh (27m). 's Avonds zijn we streetfood gaan eten. Ik kwam uit bij een spicy gerecht met kikker. Best lekker, maar te veel botjes en ik ben zo'n drie liter vocht verloren. De nacht werd afgesloten in een van de discotheken in de stad. De day after ben ik alleen op pad gegaan. De dames vertrokken namelijk naar Sihanoukville en de mannen voelden zich te beroerd om ook maar uit bed te komen. Ik vond het toch wel jammer van ze, want The Killing Fields stonden op het programma. Toch wel een van de meest indrukwekkende plaatsen in Cambodja, zo niet Azië. Ik ben achterop een motortaxi gestapt en naar de velden gereden. Het is een ommuurde vlakte met voornamelijk borden en afgebakende graven. De borden geven de informatie over wat er vroeger heeft gestaan, zoals een truckstop en het hoofdkantoor. Het meesten is afgebroken direct na de val van het regime. Via een Nederlandse audioguide loop je een route van punt naar punt. Per punt krijg je informatie en eventueel een ervaringsverhaal. Het is erg moeilijk te beseffen dat de mensen hier met een truck aankwamen, om nooit meer terug te keren. Er is bijvoorbeeld een graf met alleen vrouwen en kinderen. Naast het graf staat de Killing Tree, waar babies met hun hoofdjes op dood geslagen werden. Krijg er weer de rillingen van. Botten komen overigens nog steeds aan het oppervlak, met name in het regenseizoen. Bij de Killing Tree staat een andere boom, waar een luidspreker in heeft gehangen. Pro communistische liederen werden afgespeeld, voornamelijk om het geluid van schreeuwende mensen en verpletterde schedels te maskeren. De tour sluit bij een enorme stupa. In deze stupa zijn zeventien lagen gemaakt met botten en doodshoofden. De hoofden zijn allen gemarkeerd met een gekleurd stickertje, zodat te zien is met welk wapen het slachtoffer is vermoord. Kogels waren te duur voor Pol Pot, waardoor wapens zoals bamboestokken, machetes en bijlen werden gebruikt. De gevangenis en de velden zijn tot nu toe het meest indrukwekkende van mijn reis. Het roept veel vragen op, zoals hoe kan je en waarom. Zeer, zeer bizar dat je je eigen volk uitmoordt en op zo'n gruwelijke wijze. Ik ben toch blij dat ik naar deze plaatsen ben geweest, omdat het me helpt om Cambodja wat beter te begrijpen.
De volgende dag zijn we naar Sihanoukville gegaan, gelegen aan de Golf van Thailand. Na een uurtje op het strand begon het echter te regenen en het is eigenlijk niet meer opgehouden. Daarnaast begon de kikker (of misschien de malaria pillen) zich tegen te werken, waardoor ik enorme buikkrampen kreeg. Dit overkomt iedereen in Azië wel denk ik, maar nu was ik dus aan de beurt. Bij de apotheek heb ik een overlevingspakketje gekregen en daarna ging het wel weer beter. Thomas kampte met dezelfde symptomen. Enkele vrienden van Lukas en Thomas waren ook in Sihanoukville, waardoor ik ineens met 8 Duitsers opgescheept zat. Het hostel had een een groot lounge terrein met zwembad, bar, pool en een heleboel kleurrijke mensen. Ik had me de tijd voorgesteld als lekker op het strand liggen, maar het werd hangen bij het hostel. De laatste avond kropen er twee gigantische kakkerlakken uit mijn toilettas, terwijl ik naar mijn tandpasta zocht. Er zat er ook nog een tussen de naden van mijn backpack. Gelukkig is ie nu kakkerlakvrij, dat hoop ik in ieder geval. De volgende dag heb ik afscheid genomen van mijn reisgenootschap. Thomas en Lukas zijn zeker goede vrienden van me geworden.
Ik ben naar het nabijgelegen Kampot gereisd. De eerst dag ben ik op een fiets door het stadje gaan rijden. Zoals de Lonely Planet zegt: 'not a place to come and do, but to come and feel'. Lekker rustig aan de rivier zitten met een kop koffie dus. In de avond ben ik naar een soort van bioscoop gegaan, dat ook privé kamers verhuurde. In een zeer comfortabel bed, op een gigantische TV, met heerlijke noodles, heb ik The Killing Fields nog eens bekeken. Ik had de film al ooit gezien, maar nu toch wel met een ander perspectief. De laatste dag in Kampot en tevens de laatste dag in Cambodja, heb ik een scooter gehuurd en ben ik naar Bokor National Park gereden. Echt een heel vreemd park. Je betaald een halve dollar entree en rijdt vervolgens in drie kwartier over een vers aangelegde weg naar de top van een berg. Daar blijkt naast een oude verlaten casino, een kerk en een waterval, alles volgebouwd te zijn met resorts en casino's. Echt afschuwelijk. Het begon ook nog eens te gieten en ik had geen benzine meer. Gelukkig verkopen ze benzine in petflessen langs de weg. Ik heb wat rondgereden, maar ik werd er niet echt vrolijk van. Mijn band was ook nog eens slap, waardoor ik bij een van de vele constructieplaatsen om een pomp moest vragen. Het scooter rijden blijft toch een van de leukste dingen om te doen, omdat je veel locals ziet en van mooie natuur kan genieten. Bokor was echter niet representatief. 's Avonds ben ik in het hostel wat gaan lezen en series gaan kijken. Hoewel ik weinig lees in Nederland, heb ik hier alweer vijf boeken gelezen.
Cambodja houdt na 12 dagen helaas op voor mij. Ik had hier graag wat langer gebleven, maar mijn VISA voor Vietnam gaat van start. Hoewel Cambodja niet te vergelijken is met Thailand en Laos, vond ik dit tot nu toe wel de meest speciale plek. Het land is verscheurd door de genocide, maar mensen lachen weer en proberen een nieuw bestaan op te bouwen. Ik kan het niet precies uitleggen, maar alles was hier heel bijzonder. Ik hoop hier in ieder geval nog ooit terug te komen. Volgende bestemming is Vietnam. Ik ben alweer een maandje van huis, al heb ik het gevoel dat ik al drie maanden weg ben. Het bevalt me allemaal nog goed! Dus ik kom nog niet naar huis.
Lia suhn hao-y
Thomas
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
