Myanmar

Mijn laatste bestemming is Myanmar, misschien beter bekend als Birma. Voor mij het meest interessante land om naar te reizen. Het is namelijk pas enkele jaren open voor toeristen. Het was bijna 50 jaar een Britse kolonie. Het land werd onafhankelijk in 1948 en na een coupe in 1962 door de Junta een militaire dictatuur. De mensenrechten werden veelvuldig overtreden en de bevolking had helemaal niets te vertellen. De staat veranderde in 1989 de naam van Birma naar Myanmar, de namen van steden werden veranderd en Rangoon (Yangon) werd vervangen als hoofdstad door Naypydiaw, een stad die pas in 2002 gemaakt is. Die stad is een ghosttown, met vierbaanse wegen zonder auto's en hypermachés zonder klanten. Sinds 2011 is Myanmar op papier vrij van deze staatsvorm, maar nog altijd regeren de Junta het land. Een belangrijke stap in de goede richting is de vrijlating van Aung San Suu Kye, de dochter van nationale held Aung San (die voor onafhankelijkheid van de Britten zorgde en later werd vermoord). Aung San Suu Kye (The Lady) heeft altijd gestreden voor de rechten van de Birmezen. Ze had zo'n 15 jaar huisarrest en weigerde Birma te verlaten, omdat ze wist dat ze nooit zou mogen terugkeren. Van zowel vader als dochter zijn overal posters, stickers, boeken en vlaggen te vinden. Het land heeft dus een zeer interessante geschiedenis (en heden) en dat is een van de redenen dat ik hier nu ben. Een andere reden is dat het toerisme hier nog niet massaal is aangeslagen.

Tegen vijven landde ik in Yangon, de grootste stad van Myanmar en dus de voormalige hoofdstad. Buiten werd ik direct door verschillende taxichauffeurs aangesproken. Samen met vier andere (Aziatische) toeristen ben ik in ongeveer driekwartier richting het centrum gereden. In het hostel moest ik per nacht 10$ aftikken en dat blijkt nog zelfs goedkoop te zijn voor Myanmar. Daar kreeg ik een simpel dormbed voor terug en het sloomste internet ooit (overal in Myanmar). Een app downloaden is vrijwel onmogelijk en een filmpje streamen duurt eeuwen. De eerste kenmerken van de Birmese cultuur: Mannen en vrouwen dragen hier een longyi, een soort van rok; Birmezen smeren hun gezicht in met thanaka, een geelachtige klei ter verkoeling en bescherming tegen de zon; Veel mannen kauwen hier heel de dag op kun-yar, een paars goedje met onder andere tabak en kruiden. Hun tanden zijn paars en de straten liggen hier vol met opgedroogd spuug; De bevolking is gemixt in uiterlijk met Chinees-achtige mensen, India-achtige en een combi hier van; Myanmar is op het eerste gezicht heel arm. Dit is te zien aan de huisjes, vervallen gebouwen en huisjes; De mensen zijn oprecht geïnteresseerd in je en vragen soms midden op straat om een foto of een praatje (soms ook in het Birmees, waardoor je na een tijdje denk: waar heeft die gozer het over). Soms staren ze je ook secondelang aan; Het verkeer is hier Russisch roulette, geen zebrapaden of stoplichten voor voetgangers. Er zijn echter vrijwel geen motors te bekennen. Iedereen rijdt in een auto, waardoor het verkeer vaak muurvast staat. Motors/scooters zijn overigens wel veel te vinden buiten Yangon.

De volgende dag ben ik gaan rondlopen. Ten eerste naar het Shwedagon Paya, een van de belangrijkste bouwwerken in Myanmar. Deze gouden pagoda is bijna 100 meter hoog en bevat zo'n 50.000 kilo bladgoud. Daarnaast is het bovenin nog compleet bedekt met de duurste edelstenen. Ik werd ook meteen verzocht om een longyi te kopen om mijn benen te bedekken. Voor toeristen zijn overigens veel hogere entreeprijzen en we moeten ook extra betalen voor een camera. Nog amper op het terrein werd ik al aangesproken door een local. Hij wilde me wel voor 10.000 Kyat (7 euro) rondleiden. Uiteindelijk heb ik het voor 5.000 kunnen doen. Rondom de pagoda zijn heel veel tempeltjes en heiligdommen. Veel Birmezen willen met je op de foto. Ze zijn zelfs een beetje onderdanig als ze je ziet. Na een dik uur ben ik weer verder gegaan. Ik heb per taxi nog twee tempels bezocht iets buiten het centrum. Ook hier werd ik weer aangesproken, dit keer door twee leraren Engels. Ze gaven me wat informatie en na een tijdje kwam er een donatie-envelop tevoorschijn. Of ik 20.000 kyat wilde bijdragen voor hun leerlingen. Ik steun graag deze praktijken, maar ik ben ook niet meer dan een voormalig student. Heb er uiteindelijk 6.000 kyat in gedaan, maar als dit zo doorgaat ben ik binnen een week blut hier. Na nog een andere grote tempel, ben ik teruglopen naar het hostel. Onderweg kwam ik nog langs de vele, oude koloniale gebouwen. De stad is vrij vervallen, met bijvoorbeeld veel gaten in de stoep. Je moet goed uitkijken dat je niet ineens een meter door de grond zakt. Daarnaast is er veel vervuiling en troep. In de avond heb ik nog bij een heerlijk Indische restaurant gegeten. Diezelfde avond heb ik de nachtbus gepakt naar Bagan. Ik deelde de taxi naar het busstation met twee Nederlanders en een Britse.

De nachtbussen zijn toch wat anders dan ik gewend was. Aan de ene kant luxer (tandpasta en tandenborstel, flesje water, blikje cola, koekje en een hoofdkussen), aan de andere kant veel minder comfortabel. Het zijn namelijk een soort ligstoelen, maar als degene voor je helemaal naar achter gaat, dan verbrijzelen je beide benen. Midden in de nacht stopten we ook ineens. Een deel van de (zand)weg was namelijk door de regen een rivier geworden. We moesten dus wachten tot het water gezakt was. Anderhalf uur verder konden we door naar Bagan. Samen met de Nederlanders en het Britse meisje pakten we een taxi naar een nabijgelegen dorpje, uitvalsbasis van Bagan Old Town. Je moet in de toeristische plekken in Myanmar geld betalen om op de locatie te komen. Voor Bagan was dit 20$. Na enkele hotels bekeken te hebben, besloten ik en de Nederlandse jongen, Kevin, voor de goedkope optie te gaan van 7$, terwijl de dames liever voor luxe gingen in een 16$ hotel. Met Kevin heb ik vervolgens een elektrische scooter gehuurd en zijn we naar Old Bagan gegaan, waar ooit meer dan 4000 tempels lagen. Nu zijn het er minder, maar nog steeds erg veel. We hebben in de hitte verschillende tempels bekeken. Veel enorme tempels, maar ook enkele kleintjes. Vóór de grote tempels zijn al veel souvenirkraampjes en enkele verkopers spraken al hun eerste toeristische Nederlands ('kijken, kijken, niet kopen'). Ook zijn er locals die je rondleiden door de tempels, in de hoop dat je daarna een schilderijtje of souvenir van ze koopt. Hoewel het toerisme hier meevalt, zijn hier de eerste kenmerken dat het over enkele jaren een soort Thailand gaat worden. Er was ook een festival in de stad, ter gelegenheid van volle maan. Het was een soort optocht met kostuums en papier maché knutselwerken. Het was zo druk dat we na een goede twee uur zijn weggegaan. We zijn ergens bij een klein tempeltje gaan zitten waar niemand was. Na een tijdje kwam er weer zo'n verkoper aan. Hij verkocht ook van die doeken met beschilderingen. We hebben er beiden maar een gekocht. We vroegen naar een goede plek voor zonsondergang, zonder bussen vol Chinezen. Hij bracht ons ergens naar een vervallen tempel. Vanuit daar hadden we een geweldig uitzicht op de grote tempels en de zonsondergang. In de verte zag je de groepen toeristen strijden om een plekje op de grote tempel. Een van de beste momenten van mijn trip: het uitzicht en de totale rust om je heen. Ik had daar een eeuwigheid kunnen doorbrengen. We waren met nog twee Nederlanders de enigen daar. Ons local was alweer weg en we moesten nog terug. Dat duurde iets langer dan we gepland hadden, omdat het veelal off road was. Terug gekomen namen we een prima maaltijd en zijn we redelijk vroeg naar bed gegaan. Ik had ook totaal geen slaap gepakt in de nachtbus. Om vijf uur 's nachts gingen we weer terug voor zonsopgang. We zochten naar een geschikte tempel, maar de meesten zaten op slot. We vonden weer toevallig een local op een brommer, die ons weer naar een verlaten tempeltje bracht. Ook hij vroeg of we naar zijn doeken wilden kijken. Ik heb hem alleen wat kleingeld gegeven als bedankje. Helaas was het wat bewolkt, maar het uitzicht was desondanks prima. In het hostel hebben we nog wat bijgeslapen en rond tien uur zijn we weer aangereden naar Old Bagan. We zijn wat offroad weggetjes gaan verkennen. Je komt echt op plaatsen waar geen mens is en waar je prachtige kleine tempeltjes hebt. We hebben die avond nog een keer zonsondergang gedaan op dezelfde tempel als dag 1. Het was helaas erg bewolkt, maar wederom was het heerlijk rustig.

Om vijf uur in de morgen hebben we een minibus genomen naar Mandalay, de tweede grootste stad van het land. Slapen zat er niet meer in, omdat de wegen hier zo slecht zijn. Ik heb besloten Mandalay in één dag te doen, omdat ik van horen zeggen een niet zo'n positief beeld had van de stad. Het is ook vooral in de omgeving te doen. We hebben een privé taxi genomen maar verschillende plekken (Amarapura, Inwa, Sagaing) met wat tempels en kloosters. En we moesten ook met paard en wagen een gebied verkennen in Inwa. Het viel allemaal wat tegen. We zijn geëindigd bij de U-Bein Bridge, de langste loopbrug op aarde. Hier is ook weer een hele mooi zonsondergang te zien, wat de trip nog enigszins goedmaakte. En ik heb weer prachtige foto's kunnen maken.

De volgende dag heb ik houdoe gezegd tegen Kevin en ben ik naar een kleine plaats genaamd Pyin oo Lwin gegaan. Dit was de uitvalsbasis van de Britten destijds, om van de hitte in Mandalay te ontsnappen. Ik koos ervoor om met de locals te reizen. Het vervoer was een soort pick-up truck met overkapping. Deze zit volgeladen met mensen en goederen. Ik heb van te voren nog wat helpen tillen om alle spullen boven op het dak te krijgen. Helaas werd ik voor de rit naar de passagiersstoel verwezen, omdat het wat te druk was achterin. Elke keer als de chauff remde leek het alsof de truck achterover ging vallen. Vooral helling trekken was een uitdaging. Maar na een kleine drie uur kom ik aan in Pyin oo Lwin. Volgens de Birmezen is het hier koud, maar voor een Nederlander is het de ideale temperatuur. Ik ben naar een hotel gegaan op een heel groot terrein. Hier staan enkele Britse gebouwen met grote kamers en buiten is een groot grasveld. Ik was hier de enige gast volgens mij (waardoor ik flink kon afdingen). Volgens de locals spookt het hier zelfs. Het kan inderdaad de setting zijn voor een volgende scream movie. In de avond zit ik ook alleen in een enorme lobby (in mijn kamer is geen enkel straaltje wifi) een beetje naar de tv te staren. De volgende dag ben ik vroeg opgestaan. Ik was natuurlijk de enige persoon voor een ontbijt. Daarna heb ik de scooter van het huis gehuurd om naar de Botanische tuinen te gaan. Het is een soort park met veel flora en fauna. Ook is er een vogelsectie, met echt mega grote beesten. In mijn Multibier tijd werd ik regelmatig aangevallen en achtervolgd door agressieve hangmeeuwen (die gewoon neer doken richting mij). In de vogeltuin werd ik eveneens belaagd, maar nu door beesten die drie keer groter zijn dan een meeuw. Was dus ff rennen geblazen. In één stuk ben ik uiteindelijk nog naar een vlindermuseum geweest, waar insecten en vlinders liggen opgeslagen groter dan mijn hand. Na twee uur vond ik het welletjes en ben ik doorgereden naar een waterval. Daar aangekomen bleek het een enorme rotsachtige afdaling te zijn. Na een dikke 30 min aangekomen op slippertjes, zonder water en flinke honger. Gelukkig was er een klein eettentje. Met een prachtig uitzicht op de waterval at ik een fantastische lunch. De vrouw bij de eettentje bood me aan om me weer bergop te brengen met de motor voor 5000 kyat. Ik heb echter vriendelijk bedankt (ik wou mezelf bewijzen). De tocht omhoog viel echter flink tegen in de brandende zon en dus op slippertjes. Na een halfuur, met mn tong op mn knieën hangend en drijfnat van het zweet kwam ik weer boven. Snel terug gereden naar het hotel. Onderweg begon het nog gigantisch hard te regenen, waardoor ik drijfnat terug kwam. Daarna een welverdiende douche genomen en een kop thee gedronken (Birma is het land van thee). Nadat de stroom een uur eruit had gelegen, deed de wifi in mijn kamer het opeens. Dus dat was wel een meevaller, aangezien ik niet opnieuw in die reusachtige, lege lobby hoefde te zitten. Op mijn tv'tje in de kamer had ik daarnaast een filmzender met The Godfather, dus dat was wel relax.

De volgende morgen ben ik vroeg richting het treinstation van Pyin oo Lwin gegaan. Mijn reis gaat richting Hsipaw, een bergdorpje voor verschillende trekkings. De treinrit werd aangeraden door de Lonely Planet, omdat je door prachtige natuur komt en de beroemde brug Gokteik (gebouwd door Amerikanen in 1901) passeert. De rit was vrij heftig: een dikke zes uur door elkaar gerammeld worden. Een beetje het gevoel als de NS een spoorwissel gebruikt, maar dan zes uur lang. Ik heb overigens de natte kleding van de regen nog mooi kunnen drogen in de trein. Aangezien het een ARKO trein was, kwam de zon en de wind er goed doorheen (en de bladeren en insecten). Vanuit Hsipaw treinstation werden alle gasten van Red Dragon Hotel opgepikt. Via dit hotel heb ik ook een tweedaagse trekking geregeld voor de volgende dag.

Rond 8 in de morgen ben ik samen met twee Ierse meiden, Kim en Sharon en onze guide Sona, aangelopen. De trekking gaat de bergen in, richting een dorp. Hoewel de trekking minder gericht is op natuur en meer op de lokale dorpen, is het toch prachtig om hier rond te lopen. We komen in de Shan staat, de grootste staat van Myanmar met een eigen taal en cultuur. Onze gids vertelt zelfs dat zij onafhankelijk willen zijn van Myanmar. Zonder toeristen zou hij hier ook niet welkom zijn. Sona spreekt uitstekend Engels en hij wil graag vertellen over de Birmese politiek. 8 November zullen er voor het eerst in decennia weer verkiezingen zijn. De belangrijkste dag uit zijn leven. Hij hoopt dat de NLD wint, de partij van Aung San Suu Kye. Zij kan echter geen president worden, omdat je volgens de wet niet getrouwd mag zijn met een buitenlander als leider zijnde (ironisch genoeg, een wet gemaakt door haar vader). Als de NLD niet wint, is de kans zeer aanwezig dat Myanmar weer terug in haar oude patroon valt, vertelt hij. Het is een vrij zware, maar mooie en gezellige tocht richting onze homestay. Onderweg komen we ook nog twee slangen tegen. De homestay is iets minder primitief dan in Sapa. Het is een huis gemaakt van steen. Rond 1 uur arriveren we. We hebben ff de tijd om wat te relaxen (mooi moment om 'Letters from Birma' te lezen van The Lady). Rond half vijf gaan we nog een rondje maken rond het dorp, waar we onder andere de werkplaats van theeproductie zien. 's Avonds buurten we gezellig onder het genot van enkele biertjes. Sona vertelt ook nog ff doodleuk dat hij zijn rechtenstudie alleen heeft afgerond, door het omkopen van de examinator. Het kan allemaal hier.

Na een pittig nachtje (een snurkende gids en kippengekwek om vier uur) zijn we om 8 uur weer aangelopen. We begonnen met een andere route, maar kwamen al na een dik uur op dezelfde weg als de heenweg terecht. Na een goede drie uur lopen werden we opgepikt door een tuk-tuk, die ons naar het hotel terugbracht. Rond vijf uur vertrek ik met de bus naar Kalaw, een nieuwe bestemming voor trekking. Helaas moet ik wel Ajax-PSV missen.

Met een euforisch gevoel van de overwinning en een slapeloze nacht in de bus, kwam ik aan in Kalaw. De eigenaar kwam me gewoon om half vijf s'nachts ophalen bij de bus. Ik heb nog ff kunnen slapen in mijn nieuwe verblijf. In Kalaw heb ik een absolute niksdag genomen. Mijn benen waren nog wat vermoeid van de trekking en mijn plan was om wederom een trekking te doen de volgende dag. Dit heb ik dus ook geregeld die dag. De trekking zal drie dagen duren en ik zal eindigen op de volgende bestemming Inle Lake. Mijn backpack zal daar heen worden gebracht. Daarvoor moest ik wel eerst een hostel boeken in Inle Lake. Doordat de stroom er vier keer uitvloog en het internet nog slomer was dan Kees op een zondagochtend, lukte het niet om een hostel te boeken. Dus moest ik ff het thuisfront inschakelen.

Na een geweldig ontbijt (soms krijg je een top ontbijt met veel fruit, pannenkoeken, verse koffie en eieren op toast. Soms is het echter alleen toast met wat laffe boter en instant koffie) werd ik opgehaald door Ever Smile, de trekking company. Samen met twee Nederlanders, broer en zus, een Brits stel, een Frans meisje, een Duits meisje en onze guide, Phyo, zijn we aangelopen. De route ging door het bos met gladde, smalle paadjes, door de bergen, met prachtig uitzicht en zelfs een uur lang over een treinrails. Het was echt een waanzinnig mooie tocht. De groep sloot perfect op elkaar aan. Stuk voor stuk leuke mensen die elk hun eigen unieke reis aan het maken waren. Doordat we ook met acht waren (inclusief gids) was het nooit stil en had je altijd weer een nieuwe gesprekspartner. Onze 20-jarige gids Phyo was een eerste klas held. Een hilarische gozer die zeer enthousiast en slim was. Hij vertelde veel over Myanmar en hoe de situatie daar nu is. Ook vroeg hij veel naar onze culturen. Hij sprak Birmees, Engels. Chinees en een beetje Frans. De eerste dag was een van de leukste in mijn gehele tijd in Azië. We zijn om 9 uur 's ochtends aangelopen en kwamen rond zes uur aan op onze bestemming, inclusief lunch en twee stops. En ik heb onderweg nog ff kunnen voetvolleyen met wat jongeren. Mijn rechtervoet was overigens slachtoffer geworden van bloedzuigers. De homestay was even primitief als ik eerder al had meegemaakt. Douchen met emmertjes koud water en een gat als wc. Na een biertje en een heerlijk lokaal diner is iedereen rond 9 uur te bed gegaan. Hilarisch moment was toen we Phyo hoorden zingen. We gingen kijken en hij lag onder zijn dekentjes in de kamer onder ons met zijn koptelefoon Westlife mee te zingen. Daar hebben we hem de rest van de trip mee kunnen plagen. En we hebben hem nog enkele keren weten te betrappen (hij bleek groot fan te zijn van Westlife), maar na een tijdje kon het hem niet meer deren en zong hij het overal. De volgende dag zijn we om 8 uur aangelopen. Tot de lunch liepen we in een soort landschap van Lord of the Rings, met groene bergen en diepe dalen. Tijdens de lunch begon het jammer genoeg te gieten. De tocht na de lunch was drie uur lang door de kleimodder. Voor mij was het alsof ik op schaatsen stond, aangezien ik helemaal geen grip had. Toch hebben we er veel lol uitgehaald. Uitgeput kwamen we in ons dorpje aan, waar we een welverdiende pintermans konden verorberen. Wederom hebben we deze dag zo'n 9 uur er over gedaan, inclusief lunch en enkele stops. De avond bestond uit een gezellig potje kaarten met de groep. Om half zeven in de ochtend stonden we weer klaar voor ontbijt. De laatste dag was het kortst (zo'n 4,5 uur) en ging vooral door bergpaadjes. Wederom in een prachtige omgeving. Na de lunch gingen we in een bootje het water op. Deze bracht ons op Inle Lake, een meer van 22 bij 11 km. Rond drie uur namen we tijdelijk afscheid van elkaar, 's avonds zouden we samen een einddiner doen. Phyo is met de bus terug naar Kalaw gegaan. We hebben met de groep zijn salaris verdubbeld als bedankje. Die jongen verdient bijna geen knaak, aangezien bijna al het geld naar de overheid, de dorpjes en Ever Smile gaat. Mocht je ooit een gids zoeken: nyanlinnphyo05@gmail.com. Deze trekkingdagen waren door de groep, de gids en de omgeving echt een van de leukste dagen uit mijn trip.

We zijn als groep bij elkaar gebleven in Inle Lake. Gigi, het Duitse meisje werd echter ziek. Daarna vielen we met bosjes. Eerst ik, daarna de twee Nederlanders en ten slotte het Franse meisje. De dag na aankomst voelde ik mezelf al een beetje beter. Al had ik het constante gevoel dat ik een enorme kater had (wat bijna onmogelijk is in Myanmar, omdat hier geen uitgaansleven is). Die dag hebben we met vier man (de rest was dus thuis) wat rondgelopen. We zijn bij het saaiste museum ooit geweest en we hebben wat geluncht. Die dag uiteindelijk nog zo'n 13km gelopen, maar eigenlijk niks gedaan. Onze groep was de hele tijd verschillend, omdat mensen zich dan weer beter, dan weer slechter voelden. Omdat de was erg lang duurde, zijn we nog een dag extra verbleven rondom Inle Lake. Ook wederom weinig gedaan, dan ontbijten en lunchen als groep. Het blijft zeer gezellig met hen en we zijn echt een soort vriendengroepje geworden. Ik zal samen met Ellie en Adam, het Engelse stel, naar de Golden Rock gaan. Van de rest heb ik dus helaas afscheid moeten nemen in Inle.

De busreis was van vijf uur in de middag tot vijf uur in de nacht naar Bago. Wederom een zitbus, dus slapen zat er niet echt in. We moesten daar nog zo'n drie uur wachten op de bus naar de Golden Rock. De straten van Bago waren gevuld met mensen en auto's in het rood. Er was namelijk iets te doen in Mandalay voor de NLD partij. Je zou bijna zeggen dat deze partij niet kan verliezen door al de steun die je hier ziet. Alleen de corruptie in de huidige regering kan dit tegenhouden. Rond half 11 in de ochtend vonden we een hotel. Alles was hier perfect (op wifi na natuurlijk). In de middag zijn we naar de Golden Rock gegaan. Pendeltrucks rijden in zo'n 45 min naar de top. Deze worden volgeladen met meer dan 40 mensen op een frotje. Niet echt veilig en comfortabel, maar toch goed aangekomen bovenop de berg. Het weer was 'utterly shit', zoals Ellie zo mooi kan zeggen. De steen zelf bungelt op het randje van de afgrond. Het is bizar hoe dat ding daar zo blijft staan. Het is daarom ook een soort Mekka voor boeddhisten. Het was leuk om te zien, maar na vijf minuten was het wel mooi geweest. De moeite die we ervoor hebben gedaan om daar te komen om vervolgens vijf minuten naar een steen te kijken...Alhoewel het gezellig bleef met de Engelsen en de steen best interessant was. Het weer werd maar niet beter en Ellie en Adam besloten daarom om ook maar terug te gaan naar Yangon (ze wilden naar het strand en ergens duiken in het zuiden). Van Yangon zal ik naar Bangkok vliegen en de dag erna door naar Amsterdam. Ik denk dat ik tegen middernacht zal aankomen. Misschien net op tijd voor de eerste verjaardag van Louisa.

Wat betreft Myanmar kan ik dit zeggen. Het is het land met de meest vriendelijke mensen die ik ooit ontmoet heb. Mensen hier zijn 'echt' en zullen je ook zo behandelen. Zal je bijvoorbeeld 10$ laten vallen, dan zullen ze je als het ware achterna rennen om het terug te geven. Ze hebben het vaak zo slecht, maar toch zie je ze veel lachen. Het land is nog zo authentiek en onontdekt, een ware parel. Ik hoop echt met heel mijn hart dat het toerisme hier niet massaal zal aanslaan, zoals in bijvoorbeeld Thailand. Ik vrees er echter voor omdat het land zo mooi is, het relatief goedkoop is (met uitzondering van hotels en transport) en de stranden en duikplaatsen hier blijkbaar buitenaards zijn. Toerisme kan landen en bevolkingen namelijk compleet veranderen (zie Thailand). Verder hoop ik van harte dat 8 november de verkiezingen positief zullen uitvallen voor het volk en dat het land eindelijk op een rechtvaardige manier zal worden geleid. Ik hoop hier nog ooit terug te keren, al zal ik dan waarschijnlijk een compleet ander land aantreffen.

Mijn tijd in Zuid-Oost Azië zit erop. Het waren 83 geweldige dagen. Ik heb me geen moment verveeld hier. Ik heb vijf landen bezocht die ieder hun eigen charme bezitten en eigenlijk zo veel van elkaar verschillen in natuur, cultuur en geschiedenis. Het heeft me eigenlijk alleen maar nieuwsgieriger gemaakt naar de rest van de wereld. Ik ga vooral de prachtige natuur en de vriendelijke en gastvrije mensen missen. Met name in Myanmar heb ik een volk ontmoet dat ik waarschijnlijk nooit meer ergens zal vinden. Ook het onderling respect/acceptatievermogen tussen de mensen is groot en niet te vergelijken met de mensen in het Westen. Tijdens mijn reis heb ik veel leuke mensen kunnen ontmoeten en ik moet zeggen dat alleen reizen veel voordelen heeft gehad. Het eten is hier heerlijk, al ben ik wel blij dat ik ff geen rijst meer hoef te eten. Het werkelijke reizen begint daarnaast energie te vreten, vooral omdat in niet echt lang (max drie nachten) op plekken blijf.

Ik wil iedereen bedanken voor de getoonde interesse en de berichten tijdens mijn reis. En natuurlijk voor het lezen van mijn verslagen (doe ik het iig niet voor niets). Foto's van Myanmar volgen asap. We zien elkaar in Nederland weer!

Houdoe,
Thomas