Vietnam
Blijf op de hoogte en volg Thomas
24 September 2015 | Vietnam, Hanoi
Hallootjes,
Een update vanuit Bangkok Gate 3. Ik ben vanmorgen gevlogen vanuit Hanoi. Over een uur zal ik naar Myanmar (Birma) vliegen. Maar de afgelopen drie weken ben ik in Vietnam geweest. Even een (vrij lange) terugblik.
Ik ben van het Cambodjaanse Kampot direct door gegaan naar het Vietnamese eiland Phu Quoc, dat voor de kust van Cambodja ligt. Op papier een paradijs, maar in praktijk valt het wat tegen. Het eiland staat in de steigers om binnen enkele jaren de grote trekpleister van Vietnam te worden. Gelukkig zijn er nog enkele mooie strandjes te vinden, helaas wel extreem vervuild. In totaal drie nachten er geweest en twee dagen een scooter gehuurd met (hoe kan het ook anders) twee Duitse meisjes om het eiland te verkennen. Er is ook een gevangenis, waar Noord-Vietnamezen tijdens de Vietnamoorlog in werden mishandeld. De zogeheten Tiger Cages zijn hiervan bekend, waarbij gevangenen in een minuscule kooi dagen moesten doorbrengen. Geprobeerd is om via wassen poppen de impact wat te vergroten, maar dat werkte eerder averechts. De drie dagen dus vooral doorgebracht op de scooter en op het strand en avonden in de bar van het hostel.
In de vroege ochtend naar Ho Chi Minh Stad, ook bekend als Saigon. Ik moet zeggen dat ze Azië alles goed regelen als je naar de volgende bestemming gaat. Opgehaald met een minivan bij het hostel, bij de boot afgezet worden, opgehaald worden door een minivan (door een man met mijn naam op een bordje) en afgezet worden bij het busstation. De rit naar HCMC duurde wel verrekes lang. De laatste 10km moest ik ook nog achterop een scootertje naar het hostel. Het verkeer is misschien nog wel chaotischer dan in Bangkok en Phnom Penh. Ik heb nog nooit zoveel scooters bij elkaar gezien. Iedereen rijdt door rood en zebrapaden zijn gelegd voor spek en bonen. Oversteken moet dus ook stap voor stap, tussen het verkeer door. De dag van aankomst heb ik niks gedaan omdat het al laat was. De volgende dag ben ik door de stad gaan lopen. Het is een erg levendige stad met veel verkopers, cafés, massagesalons, parken en wolkenkrabbers. Het doet ook wel wat Westers aan met de vele McDonalds, Subway en Starbucks ketens. Ze hebben hier ook een Notre Dame. Ik ben gestart in het War Museum, dat de Vietnamoorlog in beeld brengt. Het toont vrij eenzijdige informatie, maar het is zeker indrukwekkend. Vooral de foto's van tweede en derde generatie slachtoffers van onder andere Agent Orange is confronterend. Daarna ben ik naar het Reunificafion Palace gelopen. Hier vergaderden de grote mannen van Saigon tijdens de oorlog. In 1975 is een communistische tank dwars door de poort gereden. De noordelijke vlag werd gehesen en Vietnam was vanaf toen Communistisch. De naam van de stad veranderde daardoor ook in Ho Chi Minh City. De stad is reusachtig, waardoor ik niet alles heb kunnen bezichtigen. HCMC staat ook bekend om het nachtleven. Helaas heb ik hier niet van kunnen proeven, doordat ik geen metgezellen heb gevonden. De laatste dag ben ik naar de Cu Chi tunnels gegaan. Het zijn de tunnels waarop de Amerikanen zich stuk beten op de Vietcong. De Vietcong bewoog zich voort in een enorm intelligent tunnelstelsel. De Amerikanen hebben hier nooit grip op weten te krijgen. Hele keukens, slaapkamers en warenhuizen bevonden zich diep onder de grond. De tunnels ertussen zijn zo smal dat je er claustrofobisch van wordt. Ik ben door een tunneltje van 120m gekropen. Het is lastig kruipen en het is enorm benauwd. De Vietcong maakte daarnaast ook intelligente boobytraps en liep bijvoorbeeld op rubberen schoenen (uit een autoband gesneden) waarvan de voetstap de andere kant op stond. Aan het eind van de tour kon je ook nog voor een hoop geld schieten met een AK47, M16 of Carbine Rifle. Heb besloten dat niet te doen. Maar een zeer geslaagde en interessante dag. In de avond nam ik de sleeping bus naar Dalat, een stadje in de bergen. Deze bussen zijn slecht voor je nachtrust. Te kleine bedjes en teveel getoeter. Daarnaast verspilde ik ook nog eens mijn kostbare tijd door naar het Nederlands elftal op de radio te luisteren.
Om 5 uur in de ochtend kwam ik aan in Dalat. Met een motor kwam ik om half zes aan bij mijn hostel. Binnen een halve minuut lag ik onder de wol, dank aan de geweldige eigenaar. Lekker wat slaap gepakt. In de middag ben ik door Dalat gaan wandelen. Ik was nauwelijks op de been of ik werd aangesproken door een piepkleine motorrijder. Hij was een Easy Rider, een lokale gids op een motor. Hij bood me een drie daagse trip naar Nha Trang aan, met vele omzwervingen door het binnenland en langs lokale dorpjes en werkplekken. Een kans om het echte Vietnam te zien. Na wat uitleg en memoires gelezen te hebben van vorige klanten, bood hij me een testdag aan. Hij zou me gratis Dalat laten zien, en ik kon vervolgens beslissen of ik met hem meeging voor drie dagen. Het duurde niet lang of ik was verkocht en ik voelde me ook een beetje committed. Hij liet me mooie plaatsen zien in en rondom Dalat, zoals de katholieke kerk, de crazy house (een efteling achtig huis met stijle trappen en kleine deurtjes), enkele pagodes, een oud treinstation en de omliggende natuur. Ik besloot met hem in zee te gaan. Terug in het hostel heb ik meegedaan aan het familiediner. De hosteleigenaars maakten eten voor alle backpackers in het hostel. Een prima manier om mensen te ontmoeten. Het werd ook erg gezellig. De volgende dag heb ik absoluut niks gedaan en 's avonds aan een wederom geslaagd diner meegedaan. Echt het beste hostel so far en de meest vriendelijke eigenaars.
De volgende dag was het dan zo ver: de Easy Rider trip. Hiep, mijn gids, kwam me om half 9 ophalen. Buiten Dalat kwam ik ogen te kort. Het uitzicht was adembenemend. Hiep bracht me eerst naar een bloemenkwekerij en vervolgens naar een koffieplantage. Ze maakten daar onder andere koffie van door wezels uitgepoepte koffiebonen. Hoewel het niet zo klinkt, was het toch heerlijk. Daarna reden we naar een zijdefabriek. Daar maakten ze van zijderupsen prachtige kleding, sjaals en dekens. Echt een intelligent proces, chapeau voor de uitvinders. Ik mocht ook nog ff een rupsje proeven on the side. Daarna hebben we een waterval bezocht en een tempel. Het is mooi om te zien dat Hiep na jarenlang nog steeds intens geniet van zijn werk. Voor hem is het de ultieme vorm van vrijheid: rijden door het geweldige landschap. Hij geeft ook insiders informatie, waar ik anders nooit aan gekomen zou zijn. Hij stopte verder nog bij een hutje waar ze rijstwijn maken en bij een werkplek voor rijstproductie. Aan het eind van de middag stopten we in een klein dorpje tussen de rijstvelden. Een grandioos uitzicht hadden we daar. We verbleven bij een soort guesthouse van locals. Hiep gooide bij het avondeten in vijf minuten vier shotjes rijstwijn (aka whiskey) naar binnen en schonk bij mij ook vrolijk bij. Het is niet echt een pretje om met hem te eten, aangezien je hem kan horen aan de andere kant van de zaal, maar dat hoort wel bij de Vietnamezen. Ik ben redelijk vroeg naar mn kamer gegaan. Wederom heb ik die avond mijn kostbare nachtrust verstoord door naar het Nederlands elftal te luisteren op radio1.
Na een ontbijtje zijn we weer aangetoerd. Eerst naar het naastgelegen dorpje, waar een soort van stam leeft. Hier is de vrouw oppermachtig. Mannen moeten zelfs door de achterdeur als ze het huis in willen. De tocht vervolgde zich door de eindeloze rijstvelden. Een waanzinnig uitzicht...het beste tot nu toe. We reden vervolgens richting een waterval. Tussendoor zijn we nog bij enkele lokale werkplaatsen gestopt: een marmer-polijster, een curryplantage en een plek waar ze rijstpapier en noedels maakten. Onderweg zagen we een kerkje dat gebombardeerd was door de Amerikanen. Het leukste was het rijden door de meest primitieve dorpjes. De mensen, en met name de kinderen, hebben daar nog niet zo vaak Westerse mensen gezien. Ze kijken ook echt of je van een andere planeet afkomt. Ik heb veel moeten zwaaien, maar dat vond ik niet erg. Bij de waterval heb ik een douche genomen onder het vallende water en een duik genomen in een meertje. Na de waterval zijn we nog bij een plek gestopt waar ze drums maken voor onder andere scholen. Uiteindelijk rond half vijf aangekomen in het hotel. Zeer goede accommodatie. Hiep en ik zijn in de avond naar een restaurantje gegaan. Nog niet zo lekker gegeten sinds ik in Azië ben. Na een flink aantal biertjes zijn we terug gegaan naar het hotel voor de nacht.
De volgende dag weer paraat om half 8. Eindstation vandaag is Nha Trang, een badplaats. De vaart zat er iets meer in vandaag. We zijn nog wel bij een aantal plaatsen gestopt, zoals een rubberplantage, een cacao plantage en een Caodaïsme (mix van onder andere boeddhisme, katholicisme en islam) tempel. Ook stopten we bij een huisje waar ze dragon fruit kweken. Daar kwam Hiep erachter dat de achterband lek was. Hij fixte het op zijn eigen wonderlijke manier (iets met een kauwgom-achtig stukje zoethout dat hij in de band propte). Ook credits voor de lieve familie, waar ik fruit mocht proeven. Hiep vertelde me ergens boven op een berg nog over Agent Orange in de Vietnamoorlog. De Amerikanen gooiden toen een chemisch gas over Vietnam heen, waar nog tweede en derde generatie slachtoffers uit zijn voortgekomen (foto's waren ook te zien in het museum in Saigon). Aan het eind van de middag heeft hij me afgezet in een hostel van zijn vriend in Nha Trang. Het waren drie geweldige dagen. Het was een flinke greep uit de portemonnee, maar ik heb wel mogen genieten van een ander soort Vietnam: Onbeschrijfelijke natuur, lokale werkplaatsen en de hele vriendelijke mensen in de dorpjes. De zwaaiende kinderen die we onderweg tegenkwamen vond ik alleen al top. Heb ook nog een gouden foto kunnen maken met wat hangjeugd.
In het hostel heb ik gedouched en een pizza gegeten. Daar had ik wel zin in na drie dagen alleen maar rijst (ontbijt, lunch, diner). In de avond heb ik de nachtbus gepakt naar Hoi An, zo'n 12 uur. Nha Trang heb ik geskipt, omdat het alleen bestaat uit strand en Russen die geen Engels kunnen spreken. Nu wel een goede nacht gehad in de bus, waarschijnlijk omdat ik ramkapot was. Rond 7 in de ochtend kwam ik aan in Hoi An. Het is een charmant stadje en brengt de Italiaanse sfeer in dorpjes van vroegere vakanties in me naar boven. Veel kleine straatjes, met veel kleurrijke versieringen en winkeltjes. De vrouw van het hostel begon al meteen met vriendendiensten. Ze kwam ineens naast me fietsen en stond erop dat ik naar een van de honderden Tailor Shops ging, uiteraard van haar vriendin. Ik stond ook wel open om een nieuw pak op maat te kopen. De eigenaresse was echter veel te opdringerig. Ik zei dat ik wat bedenktijd wilde en ff wou rondfietsen, maar ze wou gewoon niet dat ik de winkel uit ging. Ik verzon maar dat ik geen geld bij had, maar ze wilde me zelfs naar een pinautomaat rijden. Uiteindelijk ben ik toch ontsnapt (ja letterlijk). Toen heb ik ff op Tripadvisor gekeken naar beoordelingen van verschillende tailorshops. Ik kwam uit bij Bibi. Hier werd ik wel normaal behandeld en ik kreeg genoeg tijd om een driedelig pak (incl een gillet) naar keuze te laten maken. Ik had de andere shop beloofd om terug te komen met mijn beslissing en dat heb ik ook gedaan. Ze was niet zo blij en probeerde me nog een keer naar binnen te krijgen. Toen ben ik maar heel hard weggefietst. In de oude stad zelf heb ik wat rondgereden. Het staat op de Unesco werelderfgoedlijst. Er staan wat historische gebouwen, maar ik ben nergens naar binnen gegaan (door de vette entreeticket). De eigenaresse van het hostel kwam later nog vragen of ik wat gekocht had. Ik heb gelogen en gezegd dat ik geen geld had voor een pak, hoewel mijn pak in de maak was twee straten verder. 's Avonds ben ik op stap gegaan met gasten uit Australië, Amerika en Guam (een of ander eiland in de Pacific) en een meisje uit Nieuw-Zeeland.
De volgende dag bonkte mijn hoofd nog na van de avond. Ik moest om 11 uur bij de Tailor zijn. Mijn pak zag er zeer goed uit, maar er moesten nog enkele verbeteringen gedaan worden met betrekking tot de maat. In de middag ben ik per scooter gereden naar Danang een buurstad. Daar heb ik de Marmeren Bergen gezien, een aantal tempels in een berg met veel marmeren decoraties. Nog wat rondgereden en daarna terug naar Hoi An. 's Avonds heb ik nog wat kleine verbeteringen laten maken voor mijn pak. De rest van de dag niet veel meer gedaan. De volgende dag zou rond 10 uur mijn pak worden afgeleverd. Ik was toch een beetje op mijn hoede, want ik wou niet dat het personeel zag dat ik het ergens anders had gekocht, en vooral de vrouw niet die me naar de eerste shop had gebracht. Ik had namelijk tegen haar gezegd dat ik het geld niet had voor een pak en daarom niet gekocht had in de shop. Een van de personeelsleden had de bezorging gezien en vroeg dus ook onmiddellijk waar ik het had gehaald en hoeveel het had gekost. Gelukkig ben ik de vrouw niet meer tegen gekomen, alhoewel ineens verschillende mensen rondom het hostel vroegen naar mijn pak (ging dus als een lopend vuurtje rond). Ik voelde me toch een beetje geïntimideerd door al de mensen van het hostel. Gelukkig nam ik aan het begin van de middag de bus naar Hue, een oude hoofdstad van Vietnam.
Hier kwam ik aan het eind van de middag aan. Ik had een hostel in mijn hoofd en liet me daar per scooter heenbrengen. Het bleek vol te zijn. De eigenaar bracht me op zijn scooter naar een ander hostel, maar ik kon morgen terug komen. Ben in de avond bij een Italiaan gaan eten. Dat was ongeveer één blokje om. Ben in dat blokje zo'n 9 keer gevraagd of ik wiet wilde kopen. Een simpele nee kennen ze niet. Dus m'n eerste indruk van Hue was niet geweldig. De volgende dag ben ik naar de oude stad gegaan. In de 19e eeuw was dit het het keizerlijk imperium. Hoewel het een mooie sightseeing was, stond er veel in de steigers en was het vooral omgeven met souvenirshops. Na een koffie ben ik terug gegaan en ben ik het verdere verloop van mijn trip gaan plannen. In de avond ben ik naar een bar gegaan en heb ik bijna alle wedstrijden van de Engelse premier league gekeken. Ik kwam ook nog een bekende tegen, dus dat was wel gezellig. Het terug lopen na het hostel was vrij irritant, omdat een motorrijder zo'n 10 minuten langs me heeft gereden. Wederom: nee kennen ze hier niet, negeren is het beste. Na een korte nacht ben ik 's ochtends met een tour naar de Demilitarised Zone gegaan, oftewel de grens tussen Noord en Zuid tussen 1954 en 1975. De grens was de rivier en de brug erover is in de twee kleuren verdeeld met een streep ertussen. Er omheen liggen enkele sightseeings: De Khe Sanh Combat Base, waar veel gevochten is tijdens de oorlog; De Vinh Moc Tunnels, waar de Noord-Vietnamezen in schuilden voor de Amerikaanse bommen; en ten slotte de nationale begraafplaats, waar zo'n 10.000 Vietcongers liggen (vaak zonder naam). Ik vond de tour wat tegenvallen. Weinig informatie van onze guide, veel te gehaast bij de sightseeings, te veel rijden en gewoon minder indrukwekkend dan de plaatsen in Ho Chi Minh City. Daarnaast hadden we een veteraan uit Nieuw-Zeeland aan boord, die maar al te graag het woord overnam van de guide. Terug in Hue ben ik begonnen met het plannen van mijn trip naar Myanmar. Ook de volgende dag heb ik hier aan besteed (het regende toch de hele dag). 24 september vlieg ik eerst naar Bangkok en dan door naar Yangon. Ook goed nieuws (voor iedereen die me graag in de omgeving heeft): ik kom 14 oktober terug naar Nederland. Om 5 uur in de middag heb ik de nachtbus gepakt naar Hanoi, de hoofdstad van Vietnam.
Rond zes in de ochtend kom ik aan in Hanoi. Ik kan gelukkig nog even bijslapen in het hostel, omdat je toch zo'n twintig keer per nacht wakker wordt in zo'n bus. Aan het eind van de ochtend ben ik door Hanoi gaan lopen. Het bruist hier: eten dat wordt bereid aan de rand van de straat, kleine winkeltjes en veel verkeer. Ik ben eerst naar een tempel geweest, midden op een meertje en daarna naar een kathedraal. Vanuit daar ben ik naar de Hao Li gevangenis gegaan, waar Vietnamezen werden vastgezet en mishandeld tijdens het Franse regime hier in de jaren 50. Later werd het nog gebruikt om Amerikanen gevangen te zetten. Hierover is echter maar één sectie voor ingericht, waarbij wordt verteld dat de Amerikanen heel de dag mochten voetballen, volleyballen en chillen (wat natuurlijk zwaar overdreven is, aangezien het gewoon een gevangenis is). Wederom een soort propaganda, al ben ik dat hier wel gewend nu. De gevangenis was toch wel een interessante bezienswaardigheid. Daarna ben ik naar Vietnamese heilige grond gegaan. De plek waar leider Ho Chi Minh woonde, werkte en uiteindelijk ook begraven is. Ik heb eerst zijn huis bezichtigd. Het ligt in een mooie en rustige omgeving. Hij leefde zeer sober, aangezien zijn leef- en werkomgeving slechts bestond uit een aantal kleine kamertjes. Iets dat je wel mag verwachten van een communistische leider (al doen de meeste leiders het anders). Ik denk dat dit hem ook immens populair maakte (man van het volk). Ook is het mausoleum hier dus te vinden. Ome Ho was echter in Rusland om opnieuw ingebalsemd te worden, dus daar kon ik helaas niet naar binnen. Ik heb gelezen dat je onder streng toezicht hem kan bezoeken: door de metaaldetector, alle spullen in een kluis en geen foto's. Aan het eind van de middag kwam ik terug in het hostel. Het is nogal een feesthostel, met bar en club op de begane grond en gratis fust van 6 tot 7. Ik heb die avond veel leuke mensen ontmoet en flink gefeest. Midden in de nacht nog met een slechte stream en radiocommentaar (en met één oog en drie hijgende Aziaten in mn nek) de legendarisch overwinning van PSV op United gekeken.
De volgende dag uitgecheckt en nog ff de stad ingegaan om schoenen en slippers (derde paar alweer) te kopen. De rest van de dag heb ik doorgebracht in de lounge. Ik kwam voor het eerst in lange tijd weer Nederlanders tegen (meteen 8 stuks), dus ff mijn Nederlands weer bijgeschaafd. Rond 10 uur in de avond werd ik opgehaald door een busje om naar Sapa te gaan. Een Brits meisje werd nog ff opgelicht van te voren. Er was namelijk een hoop verwarring met de pick-up. Een willekeurige local vertelde dat ze haar ticket nog moest laten checken ergens. Ze ging achterop een scooter en kwam drie minuten later terug met 20$ minder. Geen idee waarom ze achterop ging en ook geen idee waarom ze dat geld betaalde, terwijl ze al een ticket had. Beetje dom van haar. Enfin, het hostel was top
De volgende morgen kwamen we rond vier aan. We konden echter nog blijven liggen in de geparkeerde bus. Rond zessen moesten we er uit. Buiten stond een ontvangstcomité van lokale vrouwen klaar. In Sapa kan (en ben je eigenlijk verplicht) je namelijk hiken en slapen bij locals. Binnen no time had ik een leuke local gevonden. Bij het ontbijt kwamen meerdere groepjes samen. Samen met een Duitse, Mexicaanse, Poolse, Britse, Nederlander, Australiër en een hoop locals (in hun traditionele kleding) ben ik op pad gegaan, de bergen in, door de weergaloze natuur en rijstvelden. Ik verbleef met het Poolse meisje Joanna, de Mexicaanse Andrea en Duitse Verena bij Sue en haar familie. We kwamen rond 12 uur in de middag bij haar huis aan. Het huis was gemaakt van hout met een golfplaten dak. Door het huis liepen kinderen, honden en kippen en werd eten gekookt op het haardvuur. Ons bed was een houten cabine met enkele matjes. Kortom, back to the basics. De familie bestaat uit vader en moeder, rond de 25, vier kinderen allen onder de 7 en een geadopteerd jochie (zijn ouders waren vijf maanden eerder overleden), die eigenlijk overal in het huishouden bij schoot. Soms kwam er een twijgje tevoorschijn voor billenkoek voor de kinderen. Over hun manier van opvoeden hadden wij als outsiders sowieso al wat vraagtekens. Bij aankomst zaten er een aantal gasten al aan het 'Magic Water' (rijstwijn) en een houten bong eveneens gevuld met dit spul. Binnen enkele minuten had ik alweer drie keer geproost. De gasten gingen echter al snel weer weg (toeterzat). Wij besloten na een fantastische lunch om nog ff de omgeving te verkennen. Het weer zat echter niet echt mee, dus hebben we de rest van de dag gevuld met ouderwets kaarten en buurten. We werden later weer blij gemaakt met heerlijk lokaal eten. Ook kwamen het magic water en de bong weer tevoorschijn. Samen met de vader heb ik vele malen geproost. Een van de kinderen, een jaar of 5, kreeg ook gewoon twee shotjes (voor een goede nachtrust?). Daar waren we wel ff flabbergasted over. Rond 10 uur zijn we gaan slapen. Het werd een matige nacht op de harde planken. De volgende morgen werden we blij gemaakt met zelfgemaakte loempia's. Daarna begonnen we weer met hiken. Veel bergop en bergaf, door watervalletjes, riviertjes en rijstvelden. Weergaloos, fantastisch, grandioos en adembenemend heb ik volgens mij al een aantal keer genoemd hierboven, maar het uitzicht viel zeker in deze categorie. Rond drie kwamen we aan bij het eindpunt. Achterop een scooter hebben we de laatste 9km afgelegd. In Sapa zelf hebben Andrea, Johanna en ik een hostel genomen. Verena ging al door naar Halong Bay. Lekker om ff een douche te nemen en mn kleren te laten wassen. De volgende dag hebben we om half vier in de middag een bus terug genomen naar Hanoi.
Pas laat kwamen we aan, maar gelukkig konden we nog een hostel boeken een een tweedaagse trip naar Halong Bay. Daar gingen we de volgende morgen dan ook heen. Halong Bay is een gebied met 1969 enorme kalkstenen rotsen in de zee en daardoor een van de zeven natuurwonderen. Rond 1 uur gingen we aan boord van Seasun Cruise. Daar hadden we lunch. Daarna konden we ongeveer een uur vrij kayaken door het prachtige gebied. Er zijn op het water zelfs bootjes die naar je toe komen om je sigaretten, chips of batterijen te verkopen. We bezochten ook een enorme grot in een van de rotsen. Aan het eind van de middag konden we nog een duik nemen in het water. Terug aan boord hebben we uitstekend gedineerd en daarna konden we wat borrelen. Er waren zo'n 20 toeristen uit alle windstreken en in alle leeftijden. Dus dat was wel erg gezellig. De volgende dag zijn we in de ochtend naar een 'pearl farm' gegaan, waar ze parels ontwikkelen uit oesters. Ik dacht altijd dat parels gewoon groeiden in oesters, zoals in de tekenfilms, maar de oesters zijn slecht een middel om parels te maken. Daar gaan soms jaren overheen. Parels waren ook te koop, maar sommigen kostten ongeveer evenveel als mijn gehele reis hier. Op de cruise hebben we nog zelfgemaakte loempia's gevouwen, zoals dat hoort in Vietnam. Al vind ik ze van Dip in Asten nog altijd ongeëvenaard. Rond 1 uur zijn we weer terug gegaan naar Hanoi. Halong Bay en Sapa waren toch wel twee gruwelijke mooie plekjes. In Hanoi heb ik nog drie nachten doorgebracht. Na de eerste nacht is Joanna terug naar huis gevlogen. Ik en Andrea hebben heel de dag films gekeken op bed. Zo'n dag die we beiden ff nodig hadden. De volgende dag zijn we nog naar het 'women museum' gegaan, een marteling voor elke man. Vijf verdiepingen met alleen maar informatie over kleding, vrouwenwerk en zwangerschap. Ik ben maar net als elke andere man daar achter de senorita aan gesjokt. Ik schrijf dit stuk ook terwijl ik hier rondloop.
's Avonds zijn we met een Australische vriend van Andrea op het terras gaan zitten. Dat werd zo gezellig, dat ik vijf minuten voor mijn taxi-rit naar het vliegveld werd wakker gemaakt door het hotelpersoneel. Dus alles zo dronken als een pannenkoek ingepakt en linea directa de taxi ingestapt. Dit is van Bree op zijn best.
Ik ben ongeveer 3,5 week in Vietnam geweest en ik denk dat ik de belangrijkste plekken wel gezien heb. De natuur hier is echt belachelijk mooi en de steden zijn bruisend en gezellig. De mensen vond ik op sommige plekken (met name grotere plaatsen) toch wat minder aardig dan in bijv Cambodja en Laos. Vietnam is veel meer ontwikkeld dan die landen en er is hier al best veel Westerse invloed. Ik vond de mensen wat minder puur. Misschien speelt de Vietnamoorlog ook een rol hierin. Maar ook dit vond ik een fantastisch land. Laatste bestemming is Myanmar, de kers op de taart.
Tot over een drie weken!
Toedeloe
Een update vanuit Bangkok Gate 3. Ik ben vanmorgen gevlogen vanuit Hanoi. Over een uur zal ik naar Myanmar (Birma) vliegen. Maar de afgelopen drie weken ben ik in Vietnam geweest. Even een (vrij lange) terugblik.
Ik ben van het Cambodjaanse Kampot direct door gegaan naar het Vietnamese eiland Phu Quoc, dat voor de kust van Cambodja ligt. Op papier een paradijs, maar in praktijk valt het wat tegen. Het eiland staat in de steigers om binnen enkele jaren de grote trekpleister van Vietnam te worden. Gelukkig zijn er nog enkele mooie strandjes te vinden, helaas wel extreem vervuild. In totaal drie nachten er geweest en twee dagen een scooter gehuurd met (hoe kan het ook anders) twee Duitse meisjes om het eiland te verkennen. Er is ook een gevangenis, waar Noord-Vietnamezen tijdens de Vietnamoorlog in werden mishandeld. De zogeheten Tiger Cages zijn hiervan bekend, waarbij gevangenen in een minuscule kooi dagen moesten doorbrengen. Geprobeerd is om via wassen poppen de impact wat te vergroten, maar dat werkte eerder averechts. De drie dagen dus vooral doorgebracht op de scooter en op het strand en avonden in de bar van het hostel.
In de vroege ochtend naar Ho Chi Minh Stad, ook bekend als Saigon. Ik moet zeggen dat ze Azië alles goed regelen als je naar de volgende bestemming gaat. Opgehaald met een minivan bij het hostel, bij de boot afgezet worden, opgehaald worden door een minivan (door een man met mijn naam op een bordje) en afgezet worden bij het busstation. De rit naar HCMC duurde wel verrekes lang. De laatste 10km moest ik ook nog achterop een scootertje naar het hostel. Het verkeer is misschien nog wel chaotischer dan in Bangkok en Phnom Penh. Ik heb nog nooit zoveel scooters bij elkaar gezien. Iedereen rijdt door rood en zebrapaden zijn gelegd voor spek en bonen. Oversteken moet dus ook stap voor stap, tussen het verkeer door. De dag van aankomst heb ik niks gedaan omdat het al laat was. De volgende dag ben ik door de stad gaan lopen. Het is een erg levendige stad met veel verkopers, cafés, massagesalons, parken en wolkenkrabbers. Het doet ook wel wat Westers aan met de vele McDonalds, Subway en Starbucks ketens. Ze hebben hier ook een Notre Dame. Ik ben gestart in het War Museum, dat de Vietnamoorlog in beeld brengt. Het toont vrij eenzijdige informatie, maar het is zeker indrukwekkend. Vooral de foto's van tweede en derde generatie slachtoffers van onder andere Agent Orange is confronterend. Daarna ben ik naar het Reunificafion Palace gelopen. Hier vergaderden de grote mannen van Saigon tijdens de oorlog. In 1975 is een communistische tank dwars door de poort gereden. De noordelijke vlag werd gehesen en Vietnam was vanaf toen Communistisch. De naam van de stad veranderde daardoor ook in Ho Chi Minh City. De stad is reusachtig, waardoor ik niet alles heb kunnen bezichtigen. HCMC staat ook bekend om het nachtleven. Helaas heb ik hier niet van kunnen proeven, doordat ik geen metgezellen heb gevonden. De laatste dag ben ik naar de Cu Chi tunnels gegaan. Het zijn de tunnels waarop de Amerikanen zich stuk beten op de Vietcong. De Vietcong bewoog zich voort in een enorm intelligent tunnelstelsel. De Amerikanen hebben hier nooit grip op weten te krijgen. Hele keukens, slaapkamers en warenhuizen bevonden zich diep onder de grond. De tunnels ertussen zijn zo smal dat je er claustrofobisch van wordt. Ik ben door een tunneltje van 120m gekropen. Het is lastig kruipen en het is enorm benauwd. De Vietcong maakte daarnaast ook intelligente boobytraps en liep bijvoorbeeld op rubberen schoenen (uit een autoband gesneden) waarvan de voetstap de andere kant op stond. Aan het eind van de tour kon je ook nog voor een hoop geld schieten met een AK47, M16 of Carbine Rifle. Heb besloten dat niet te doen. Maar een zeer geslaagde en interessante dag. In de avond nam ik de sleeping bus naar Dalat, een stadje in de bergen. Deze bussen zijn slecht voor je nachtrust. Te kleine bedjes en teveel getoeter. Daarnaast verspilde ik ook nog eens mijn kostbare tijd door naar het Nederlands elftal op de radio te luisteren.
Om 5 uur in de ochtend kwam ik aan in Dalat. Met een motor kwam ik om half zes aan bij mijn hostel. Binnen een halve minuut lag ik onder de wol, dank aan de geweldige eigenaar. Lekker wat slaap gepakt. In de middag ben ik door Dalat gaan wandelen. Ik was nauwelijks op de been of ik werd aangesproken door een piepkleine motorrijder. Hij was een Easy Rider, een lokale gids op een motor. Hij bood me een drie daagse trip naar Nha Trang aan, met vele omzwervingen door het binnenland en langs lokale dorpjes en werkplekken. Een kans om het echte Vietnam te zien. Na wat uitleg en memoires gelezen te hebben van vorige klanten, bood hij me een testdag aan. Hij zou me gratis Dalat laten zien, en ik kon vervolgens beslissen of ik met hem meeging voor drie dagen. Het duurde niet lang of ik was verkocht en ik voelde me ook een beetje committed. Hij liet me mooie plaatsen zien in en rondom Dalat, zoals de katholieke kerk, de crazy house (een efteling achtig huis met stijle trappen en kleine deurtjes), enkele pagodes, een oud treinstation en de omliggende natuur. Ik besloot met hem in zee te gaan. Terug in het hostel heb ik meegedaan aan het familiediner. De hosteleigenaars maakten eten voor alle backpackers in het hostel. Een prima manier om mensen te ontmoeten. Het werd ook erg gezellig. De volgende dag heb ik absoluut niks gedaan en 's avonds aan een wederom geslaagd diner meegedaan. Echt het beste hostel so far en de meest vriendelijke eigenaars.
De volgende dag was het dan zo ver: de Easy Rider trip. Hiep, mijn gids, kwam me om half 9 ophalen. Buiten Dalat kwam ik ogen te kort. Het uitzicht was adembenemend. Hiep bracht me eerst naar een bloemenkwekerij en vervolgens naar een koffieplantage. Ze maakten daar onder andere koffie van door wezels uitgepoepte koffiebonen. Hoewel het niet zo klinkt, was het toch heerlijk. Daarna reden we naar een zijdefabriek. Daar maakten ze van zijderupsen prachtige kleding, sjaals en dekens. Echt een intelligent proces, chapeau voor de uitvinders. Ik mocht ook nog ff een rupsje proeven on the side. Daarna hebben we een waterval bezocht en een tempel. Het is mooi om te zien dat Hiep na jarenlang nog steeds intens geniet van zijn werk. Voor hem is het de ultieme vorm van vrijheid: rijden door het geweldige landschap. Hij geeft ook insiders informatie, waar ik anders nooit aan gekomen zou zijn. Hij stopte verder nog bij een hutje waar ze rijstwijn maken en bij een werkplek voor rijstproductie. Aan het eind van de middag stopten we in een klein dorpje tussen de rijstvelden. Een grandioos uitzicht hadden we daar. We verbleven bij een soort guesthouse van locals. Hiep gooide bij het avondeten in vijf minuten vier shotjes rijstwijn (aka whiskey) naar binnen en schonk bij mij ook vrolijk bij. Het is niet echt een pretje om met hem te eten, aangezien je hem kan horen aan de andere kant van de zaal, maar dat hoort wel bij de Vietnamezen. Ik ben redelijk vroeg naar mn kamer gegaan. Wederom heb ik die avond mijn kostbare nachtrust verstoord door naar het Nederlands elftal te luisteren op radio1.
Na een ontbijtje zijn we weer aangetoerd. Eerst naar het naastgelegen dorpje, waar een soort van stam leeft. Hier is de vrouw oppermachtig. Mannen moeten zelfs door de achterdeur als ze het huis in willen. De tocht vervolgde zich door de eindeloze rijstvelden. Een waanzinnig uitzicht...het beste tot nu toe. We reden vervolgens richting een waterval. Tussendoor zijn we nog bij enkele lokale werkplaatsen gestopt: een marmer-polijster, een curryplantage en een plek waar ze rijstpapier en noedels maakten. Onderweg zagen we een kerkje dat gebombardeerd was door de Amerikanen. Het leukste was het rijden door de meest primitieve dorpjes. De mensen, en met name de kinderen, hebben daar nog niet zo vaak Westerse mensen gezien. Ze kijken ook echt of je van een andere planeet afkomt. Ik heb veel moeten zwaaien, maar dat vond ik niet erg. Bij de waterval heb ik een douche genomen onder het vallende water en een duik genomen in een meertje. Na de waterval zijn we nog bij een plek gestopt waar ze drums maken voor onder andere scholen. Uiteindelijk rond half vijf aangekomen in het hotel. Zeer goede accommodatie. Hiep en ik zijn in de avond naar een restaurantje gegaan. Nog niet zo lekker gegeten sinds ik in Azië ben. Na een flink aantal biertjes zijn we terug gegaan naar het hotel voor de nacht.
De volgende dag weer paraat om half 8. Eindstation vandaag is Nha Trang, een badplaats. De vaart zat er iets meer in vandaag. We zijn nog wel bij een aantal plaatsen gestopt, zoals een rubberplantage, een cacao plantage en een Caodaïsme (mix van onder andere boeddhisme, katholicisme en islam) tempel. Ook stopten we bij een huisje waar ze dragon fruit kweken. Daar kwam Hiep erachter dat de achterband lek was. Hij fixte het op zijn eigen wonderlijke manier (iets met een kauwgom-achtig stukje zoethout dat hij in de band propte). Ook credits voor de lieve familie, waar ik fruit mocht proeven. Hiep vertelde me ergens boven op een berg nog over Agent Orange in de Vietnamoorlog. De Amerikanen gooiden toen een chemisch gas over Vietnam heen, waar nog tweede en derde generatie slachtoffers uit zijn voortgekomen (foto's waren ook te zien in het museum in Saigon). Aan het eind van de middag heeft hij me afgezet in een hostel van zijn vriend in Nha Trang. Het waren drie geweldige dagen. Het was een flinke greep uit de portemonnee, maar ik heb wel mogen genieten van een ander soort Vietnam: Onbeschrijfelijke natuur, lokale werkplaatsen en de hele vriendelijke mensen in de dorpjes. De zwaaiende kinderen die we onderweg tegenkwamen vond ik alleen al top. Heb ook nog een gouden foto kunnen maken met wat hangjeugd.
In het hostel heb ik gedouched en een pizza gegeten. Daar had ik wel zin in na drie dagen alleen maar rijst (ontbijt, lunch, diner). In de avond heb ik de nachtbus gepakt naar Hoi An, zo'n 12 uur. Nha Trang heb ik geskipt, omdat het alleen bestaat uit strand en Russen die geen Engels kunnen spreken. Nu wel een goede nacht gehad in de bus, waarschijnlijk omdat ik ramkapot was. Rond 7 in de ochtend kwam ik aan in Hoi An. Het is een charmant stadje en brengt de Italiaanse sfeer in dorpjes van vroegere vakanties in me naar boven. Veel kleine straatjes, met veel kleurrijke versieringen en winkeltjes. De vrouw van het hostel begon al meteen met vriendendiensten. Ze kwam ineens naast me fietsen en stond erop dat ik naar een van de honderden Tailor Shops ging, uiteraard van haar vriendin. Ik stond ook wel open om een nieuw pak op maat te kopen. De eigenaresse was echter veel te opdringerig. Ik zei dat ik wat bedenktijd wilde en ff wou rondfietsen, maar ze wou gewoon niet dat ik de winkel uit ging. Ik verzon maar dat ik geen geld bij had, maar ze wilde me zelfs naar een pinautomaat rijden. Uiteindelijk ben ik toch ontsnapt (ja letterlijk). Toen heb ik ff op Tripadvisor gekeken naar beoordelingen van verschillende tailorshops. Ik kwam uit bij Bibi. Hier werd ik wel normaal behandeld en ik kreeg genoeg tijd om een driedelig pak (incl een gillet) naar keuze te laten maken. Ik had de andere shop beloofd om terug te komen met mijn beslissing en dat heb ik ook gedaan. Ze was niet zo blij en probeerde me nog een keer naar binnen te krijgen. Toen ben ik maar heel hard weggefietst. In de oude stad zelf heb ik wat rondgereden. Het staat op de Unesco werelderfgoedlijst. Er staan wat historische gebouwen, maar ik ben nergens naar binnen gegaan (door de vette entreeticket). De eigenaresse van het hostel kwam later nog vragen of ik wat gekocht had. Ik heb gelogen en gezegd dat ik geen geld had voor een pak, hoewel mijn pak in de maak was twee straten verder. 's Avonds ben ik op stap gegaan met gasten uit Australië, Amerika en Guam (een of ander eiland in de Pacific) en een meisje uit Nieuw-Zeeland.
De volgende dag bonkte mijn hoofd nog na van de avond. Ik moest om 11 uur bij de Tailor zijn. Mijn pak zag er zeer goed uit, maar er moesten nog enkele verbeteringen gedaan worden met betrekking tot de maat. In de middag ben ik per scooter gereden naar Danang een buurstad. Daar heb ik de Marmeren Bergen gezien, een aantal tempels in een berg met veel marmeren decoraties. Nog wat rondgereden en daarna terug naar Hoi An. 's Avonds heb ik nog wat kleine verbeteringen laten maken voor mijn pak. De rest van de dag niet veel meer gedaan. De volgende dag zou rond 10 uur mijn pak worden afgeleverd. Ik was toch een beetje op mijn hoede, want ik wou niet dat het personeel zag dat ik het ergens anders had gekocht, en vooral de vrouw niet die me naar de eerste shop had gebracht. Ik had namelijk tegen haar gezegd dat ik het geld niet had voor een pak en daarom niet gekocht had in de shop. Een van de personeelsleden had de bezorging gezien en vroeg dus ook onmiddellijk waar ik het had gehaald en hoeveel het had gekost. Gelukkig ben ik de vrouw niet meer tegen gekomen, alhoewel ineens verschillende mensen rondom het hostel vroegen naar mijn pak (ging dus als een lopend vuurtje rond). Ik voelde me toch een beetje geïntimideerd door al de mensen van het hostel. Gelukkig nam ik aan het begin van de middag de bus naar Hue, een oude hoofdstad van Vietnam.
Hier kwam ik aan het eind van de middag aan. Ik had een hostel in mijn hoofd en liet me daar per scooter heenbrengen. Het bleek vol te zijn. De eigenaar bracht me op zijn scooter naar een ander hostel, maar ik kon morgen terug komen. Ben in de avond bij een Italiaan gaan eten. Dat was ongeveer één blokje om. Ben in dat blokje zo'n 9 keer gevraagd of ik wiet wilde kopen. Een simpele nee kennen ze niet. Dus m'n eerste indruk van Hue was niet geweldig. De volgende dag ben ik naar de oude stad gegaan. In de 19e eeuw was dit het het keizerlijk imperium. Hoewel het een mooie sightseeing was, stond er veel in de steigers en was het vooral omgeven met souvenirshops. Na een koffie ben ik terug gegaan en ben ik het verdere verloop van mijn trip gaan plannen. In de avond ben ik naar een bar gegaan en heb ik bijna alle wedstrijden van de Engelse premier league gekeken. Ik kwam ook nog een bekende tegen, dus dat was wel gezellig. Het terug lopen na het hostel was vrij irritant, omdat een motorrijder zo'n 10 minuten langs me heeft gereden. Wederom: nee kennen ze hier niet, negeren is het beste. Na een korte nacht ben ik 's ochtends met een tour naar de Demilitarised Zone gegaan, oftewel de grens tussen Noord en Zuid tussen 1954 en 1975. De grens was de rivier en de brug erover is in de twee kleuren verdeeld met een streep ertussen. Er omheen liggen enkele sightseeings: De Khe Sanh Combat Base, waar veel gevochten is tijdens de oorlog; De Vinh Moc Tunnels, waar de Noord-Vietnamezen in schuilden voor de Amerikaanse bommen; en ten slotte de nationale begraafplaats, waar zo'n 10.000 Vietcongers liggen (vaak zonder naam). Ik vond de tour wat tegenvallen. Weinig informatie van onze guide, veel te gehaast bij de sightseeings, te veel rijden en gewoon minder indrukwekkend dan de plaatsen in Ho Chi Minh City. Daarnaast hadden we een veteraan uit Nieuw-Zeeland aan boord, die maar al te graag het woord overnam van de guide. Terug in Hue ben ik begonnen met het plannen van mijn trip naar Myanmar. Ook de volgende dag heb ik hier aan besteed (het regende toch de hele dag). 24 september vlieg ik eerst naar Bangkok en dan door naar Yangon. Ook goed nieuws (voor iedereen die me graag in de omgeving heeft): ik kom 14 oktober terug naar Nederland. Om 5 uur in de middag heb ik de nachtbus gepakt naar Hanoi, de hoofdstad van Vietnam.
Rond zes in de ochtend kom ik aan in Hanoi. Ik kan gelukkig nog even bijslapen in het hostel, omdat je toch zo'n twintig keer per nacht wakker wordt in zo'n bus. Aan het eind van de ochtend ben ik door Hanoi gaan lopen. Het bruist hier: eten dat wordt bereid aan de rand van de straat, kleine winkeltjes en veel verkeer. Ik ben eerst naar een tempel geweest, midden op een meertje en daarna naar een kathedraal. Vanuit daar ben ik naar de Hao Li gevangenis gegaan, waar Vietnamezen werden vastgezet en mishandeld tijdens het Franse regime hier in de jaren 50. Later werd het nog gebruikt om Amerikanen gevangen te zetten. Hierover is echter maar één sectie voor ingericht, waarbij wordt verteld dat de Amerikanen heel de dag mochten voetballen, volleyballen en chillen (wat natuurlijk zwaar overdreven is, aangezien het gewoon een gevangenis is). Wederom een soort propaganda, al ben ik dat hier wel gewend nu. De gevangenis was toch wel een interessante bezienswaardigheid. Daarna ben ik naar Vietnamese heilige grond gegaan. De plek waar leider Ho Chi Minh woonde, werkte en uiteindelijk ook begraven is. Ik heb eerst zijn huis bezichtigd. Het ligt in een mooie en rustige omgeving. Hij leefde zeer sober, aangezien zijn leef- en werkomgeving slechts bestond uit een aantal kleine kamertjes. Iets dat je wel mag verwachten van een communistische leider (al doen de meeste leiders het anders). Ik denk dat dit hem ook immens populair maakte (man van het volk). Ook is het mausoleum hier dus te vinden. Ome Ho was echter in Rusland om opnieuw ingebalsemd te worden, dus daar kon ik helaas niet naar binnen. Ik heb gelezen dat je onder streng toezicht hem kan bezoeken: door de metaaldetector, alle spullen in een kluis en geen foto's. Aan het eind van de middag kwam ik terug in het hostel. Het is nogal een feesthostel, met bar en club op de begane grond en gratis fust van 6 tot 7. Ik heb die avond veel leuke mensen ontmoet en flink gefeest. Midden in de nacht nog met een slechte stream en radiocommentaar (en met één oog en drie hijgende Aziaten in mn nek) de legendarisch overwinning van PSV op United gekeken.
De volgende dag uitgecheckt en nog ff de stad ingegaan om schoenen en slippers (derde paar alweer) te kopen. De rest van de dag heb ik doorgebracht in de lounge. Ik kwam voor het eerst in lange tijd weer Nederlanders tegen (meteen 8 stuks), dus ff mijn Nederlands weer bijgeschaafd. Rond 10 uur in de avond werd ik opgehaald door een busje om naar Sapa te gaan. Een Brits meisje werd nog ff opgelicht van te voren. Er was namelijk een hoop verwarring met de pick-up. Een willekeurige local vertelde dat ze haar ticket nog moest laten checken ergens. Ze ging achterop een scooter en kwam drie minuten later terug met 20$ minder. Geen idee waarom ze achterop ging en ook geen idee waarom ze dat geld betaalde, terwijl ze al een ticket had. Beetje dom van haar. Enfin, het hostel was top
De volgende morgen kwamen we rond vier aan. We konden echter nog blijven liggen in de geparkeerde bus. Rond zessen moesten we er uit. Buiten stond een ontvangstcomité van lokale vrouwen klaar. In Sapa kan (en ben je eigenlijk verplicht) je namelijk hiken en slapen bij locals. Binnen no time had ik een leuke local gevonden. Bij het ontbijt kwamen meerdere groepjes samen. Samen met een Duitse, Mexicaanse, Poolse, Britse, Nederlander, Australiër en een hoop locals (in hun traditionele kleding) ben ik op pad gegaan, de bergen in, door de weergaloze natuur en rijstvelden. Ik verbleef met het Poolse meisje Joanna, de Mexicaanse Andrea en Duitse Verena bij Sue en haar familie. We kwamen rond 12 uur in de middag bij haar huis aan. Het huis was gemaakt van hout met een golfplaten dak. Door het huis liepen kinderen, honden en kippen en werd eten gekookt op het haardvuur. Ons bed was een houten cabine met enkele matjes. Kortom, back to the basics. De familie bestaat uit vader en moeder, rond de 25, vier kinderen allen onder de 7 en een geadopteerd jochie (zijn ouders waren vijf maanden eerder overleden), die eigenlijk overal in het huishouden bij schoot. Soms kwam er een twijgje tevoorschijn voor billenkoek voor de kinderen. Over hun manier van opvoeden hadden wij als outsiders sowieso al wat vraagtekens. Bij aankomst zaten er een aantal gasten al aan het 'Magic Water' (rijstwijn) en een houten bong eveneens gevuld met dit spul. Binnen enkele minuten had ik alweer drie keer geproost. De gasten gingen echter al snel weer weg (toeterzat). Wij besloten na een fantastische lunch om nog ff de omgeving te verkennen. Het weer zat echter niet echt mee, dus hebben we de rest van de dag gevuld met ouderwets kaarten en buurten. We werden later weer blij gemaakt met heerlijk lokaal eten. Ook kwamen het magic water en de bong weer tevoorschijn. Samen met de vader heb ik vele malen geproost. Een van de kinderen, een jaar of 5, kreeg ook gewoon twee shotjes (voor een goede nachtrust?). Daar waren we wel ff flabbergasted over. Rond 10 uur zijn we gaan slapen. Het werd een matige nacht op de harde planken. De volgende morgen werden we blij gemaakt met zelfgemaakte loempia's. Daarna begonnen we weer met hiken. Veel bergop en bergaf, door watervalletjes, riviertjes en rijstvelden. Weergaloos, fantastisch, grandioos en adembenemend heb ik volgens mij al een aantal keer genoemd hierboven, maar het uitzicht viel zeker in deze categorie. Rond drie kwamen we aan bij het eindpunt. Achterop een scooter hebben we de laatste 9km afgelegd. In Sapa zelf hebben Andrea, Johanna en ik een hostel genomen. Verena ging al door naar Halong Bay. Lekker om ff een douche te nemen en mn kleren te laten wassen. De volgende dag hebben we om half vier in de middag een bus terug genomen naar Hanoi.
Pas laat kwamen we aan, maar gelukkig konden we nog een hostel boeken een een tweedaagse trip naar Halong Bay. Daar gingen we de volgende morgen dan ook heen. Halong Bay is een gebied met 1969 enorme kalkstenen rotsen in de zee en daardoor een van de zeven natuurwonderen. Rond 1 uur gingen we aan boord van Seasun Cruise. Daar hadden we lunch. Daarna konden we ongeveer een uur vrij kayaken door het prachtige gebied. Er zijn op het water zelfs bootjes die naar je toe komen om je sigaretten, chips of batterijen te verkopen. We bezochten ook een enorme grot in een van de rotsen. Aan het eind van de middag konden we nog een duik nemen in het water. Terug aan boord hebben we uitstekend gedineerd en daarna konden we wat borrelen. Er waren zo'n 20 toeristen uit alle windstreken en in alle leeftijden. Dus dat was wel erg gezellig. De volgende dag zijn we in de ochtend naar een 'pearl farm' gegaan, waar ze parels ontwikkelen uit oesters. Ik dacht altijd dat parels gewoon groeiden in oesters, zoals in de tekenfilms, maar de oesters zijn slecht een middel om parels te maken. Daar gaan soms jaren overheen. Parels waren ook te koop, maar sommigen kostten ongeveer evenveel als mijn gehele reis hier. Op de cruise hebben we nog zelfgemaakte loempia's gevouwen, zoals dat hoort in Vietnam. Al vind ik ze van Dip in Asten nog altijd ongeëvenaard. Rond 1 uur zijn we weer terug gegaan naar Hanoi. Halong Bay en Sapa waren toch wel twee gruwelijke mooie plekjes. In Hanoi heb ik nog drie nachten doorgebracht. Na de eerste nacht is Joanna terug naar huis gevlogen. Ik en Andrea hebben heel de dag films gekeken op bed. Zo'n dag die we beiden ff nodig hadden. De volgende dag zijn we nog naar het 'women museum' gegaan, een marteling voor elke man. Vijf verdiepingen met alleen maar informatie over kleding, vrouwenwerk en zwangerschap. Ik ben maar net als elke andere man daar achter de senorita aan gesjokt. Ik schrijf dit stuk ook terwijl ik hier rondloop.
's Avonds zijn we met een Australische vriend van Andrea op het terras gaan zitten. Dat werd zo gezellig, dat ik vijf minuten voor mijn taxi-rit naar het vliegveld werd wakker gemaakt door het hotelpersoneel. Dus alles zo dronken als een pannenkoek ingepakt en linea directa de taxi ingestapt. Dit is van Bree op zijn best.
Ik ben ongeveer 3,5 week in Vietnam geweest en ik denk dat ik de belangrijkste plekken wel gezien heb. De natuur hier is echt belachelijk mooi en de steden zijn bruisend en gezellig. De mensen vond ik op sommige plekken (met name grotere plaatsen) toch wat minder aardig dan in bijv Cambodja en Laos. Vietnam is veel meer ontwikkeld dan die landen en er is hier al best veel Westerse invloed. Ik vond de mensen wat minder puur. Misschien speelt de Vietnamoorlog ook een rol hierin. Maar ook dit vond ik een fantastisch land. Laatste bestemming is Myanmar, de kers op de taart.
Tot over een drie weken!
Toedeloe
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
