Afscheid en de Balkantrip

Dag vrienden en familie,

Ik heb de laatste tijd enorm veel ondernomen, dus daarom heb ik weer een verslag gemaakt. Het is iets groter geworden, dan ik van te voren had gedacht, maar ik denk dat het het wel waard is.

Helaas heb ik in april afscheid moeten nemen van de Portugezen. Ze hebben mijn tijd hier echt al succesvol gemaakt en ik ben ze daar echt dankbaar voor. Ik heb nog een leuk presentje gegeven in de vorm van een Powerpoint presentatie (klinkt welbekend bij mijn vrienden) met de leukste en mooiste momenten van de drie maanden. Daar werden ze allemaal heel blij en emotioneel van. Van hen heb ik een Portugese vlag gekregen met een tekst van iedereen en een foto collage, wederom met hun beschrijving van onze drie maanden samen. Een erg waardevol en mooi cadeau, wat betekent dat we toch wel een erg hechte groep zijn geworden in die korte tijd. Ik ga ze zeker op zoeken in Portugal volgend jaar, want ik mis ze nu al. In de laatste twee weken dat ze hier waren hebben we nog twee trips gemaakt.

De eerste was echt geweldig, aangezien we eindelijk wat van Slovenië hebben kunnen zien. We zijn naar Bohinj vertrokken op zaterdag. Het is een natuurgebied, met watervallen en een groot meer. Sommige mensen verblijven hier een heel weekend, maar we hadden maar een paar uurtjes. We zijn de bergen in gegaan en hebben genoten van het uitzicht en de waterval. Daarna zijn we doorgereden naar Vintgar. Een gebied met een grote waterval en rivier. We konden langs de rivier lopen op smalle houten bruggetjes, maar op een gegeven moment konden we gewoon niet meer verder, omdat er hele stukken uit de brug waren verrot. Vintgar was daarom ook onder constructie en we hebben helaas niet heel veel kunnen zien daar. Maar misschien ga ik hier nog wel eens terug. Eindbestemming van de zaterdag was Savudrija, een dorpje aan de kust van Kroatië, waar we twee appartementen hadden gehuurd. Bij aankomst werden we hartelijk ontvangen door de gastvrouw Nives, die ons een fles wijn gaf om ff te relaxen. Ik was (zoals vrijwel altijd, wanneer we met vrienden op vakantie gaan) ‘meneer de reisleider’. Nives sprak een mix van Engels, Duits, Italiaans, Kroaats, en gebaren, maar uiteindelijk snapten we elkaar wel. De appartementen waren ruim, hygiënisch en hadden alle faciliteiten en dat voor maar 10 euro per persoon. ’s Avonds hebben we gebarbecued en gedronken. Het werd een enorm gezellige avond buiten op het terras. Ik heb de appartementen dan ook een goede review online gegeven. De volgende dag wilden we vroeg vertrekken, helaas lagen de vrouwen nog te slapen toen we bij hun appartement kwamen. Met wat vertraging zijn we naar Pula in Kroatië gereden. Niet echt een speciale plaats. Ze hebben een soort van Colosseum en een grote poort in de stad. We zijn doorgereden naar een naastgelegen plaatsje en hebben daar onder andere gezwommen in de zee. In de namiddag zijn we naar Piran gegaan. Ook een klein plaatsje aan zee met een prachtig uitzicht. Ze hebben een oude stadsmuur en vanaf daar kan je de kust van zowel Italië, Kroatië en Slovenië zien. De trip duurde helaas maar twee dagen, maar het was enorm gezellig en mooi.

Het laatste weekend met de hele groep was in Zagreb. Twee vrienden van de Portugezen hebben daar hun Erasmus. We zijn met de trein op vrijdag gegaan. Op de grens tussen Slovenië en Kroatië is een strenge paspoort controle. Marlene, had haar paspoort niet bij en kon terug naar LJ. Ze is later nog gekomen. Op vrijdagavond zijn we flink op stap gegaan en zaterdags hebben we Zagreb gezien. Uitgaan is echt top daar, maar de stad zelf stelt niet veel voor. Het centrum ziet er wel leuk en levendig uit, maar daar is wel alles mee gezegd. André, een van de Portugezen, wist nog wel een ander mooi plaatsje met een meer. Ongeveer drie kwartier gelopen en in de tram gezeten, om een Oostappen Park 2.0 te zien. Maar de twee dagen waren wederom gezellig en het was tenslotte onze laatste trip.

Op 24 april werd er een receptie gehouden ter ere van Koningsdag. Ik had het een beetje onderschat, want het was gevuld met belangrijke vertegenwoordigers en ik had voor het gemak alleen een blauwe polo aangetrokken (terwijl mijn pak in de kast stof ligt te happen). De receptie bestond uit een toespraak en het zingen van het volkslied. Daarna heb ik me gemend onder de gasten en twee Nederlandse meiden ontmoet, waarmee ik aanstaande woensdag op een internationale markt sta om Nederland te representeren. Het toppunt was toch wel de hapjes die voorbij kwamen. Voor het eerst sinds tijden weer eens bitterballen naar binnen mogen werken.

Het hoogtepunt van de afgelopen tijd was toch wel de Balkantrip. Ik heb de trip gemaakt met Juan (Colombia), Nathalie (Wallonië), Arno (Vlaanderen) en Pierre (Canada), die ik van te voren niet echt goed kende. Uiteindelijk was het een topweek en met een erg leuke groep. Op vrijdag 25 april zijn we van LJ naar Zadar (Kroatië) vertrokken, een havenstad. Het weer was zo goed dat we meteen de zee in zijn gegaan. Van Zadar zijn we doorgereden naar Split. Die stad viel uiteindelijk een beetje tegen. We wilden ’s avonds op stap, maar het bleek vrijwel leeg te zijn en de volgende dag was het weer zo slecht, dat we direct uit Split zijn vertrokken. Ik wist trouwens niet dat pauwen hoog in een boom konden zitten, aangezien onze straat er vol van zat.
Van Split zijn we over de grens gegaan naar Mostar in Bosnië en Herzegovina. Bij de grens kregen we een check up. We moesten alles uit de wagen halen en alles werd onderzocht. Ze keken zelfs in mijn pak met tuc koekjes. Maar goed, uiteindelijk zijn we heelhuids aangekomen in Mostar, een plaats die is verdeeld in twee kampen: de christenen en de moslims, gescheiden door een brug. Deze brug werd eerder verwoest in de oorlog tussen beiden (Kroatisch-Bosniakse Oorlog) en is nu herbouwd zoals toen. In het christelijk gedeelte van de stad zie je veel verwoeste gebouwen en kogelgaten in de muren, in tegenstelling tot het islamitische gedeelte. Een erg indrukwekkende stad met veel geschiedenis. Van Mostar zijn we doorgereden naar Dubrovnik in Kroatië. We moesten weer de grens over en wederom ging het niet echt soepel. Op de grens zijn ze erg sceptisch, over het feit dat vier verschillende nationaliteiten in een auto zitten in de Balkan. Maar uiteindelijk is het elke keer gelukt om er door heen te komen. De weg van Mostar naar Dubrovnik loopt langs de kust en is echt geweldig mooi.
In Dubrovnik hebben we overnacht en de volgende dag zijn we deze stad gaan bezoeken. Het is een oude havenstad, omringd door een muur en hier zijn zelfs opnames gemaakt voor Game of Thrones. Het weer was uitstekend en de stad was prachtig. Je kan via de muur, om de oude stad lopen en hebt daarbij een fantastisch uitzicht over de zee en de stad. In de namiddag zijn we via Herzeg-Novi, naar Kotor gereden in Montenegro. We sliepen in een ‘guest house’, maar ik had, door de inrichting van de kamers, meer het gevoel dat het een bordeel was. We waren niet de enige uit LJ, er waren nog zo’n vier of vijf groepen in Kotor en ’s avonds was het dan ook party op straat. De volgende dag zijn we de berg op gegaan. Daar staat een fort, maar het was mogelijk om veel verder de berg op te gaan. We hebben zo’n vier uur besteed voor de beklimming en afdaling, maar het was het zeker waard.
Van Kotor zijn we naar Budva gegaan in Montenegro. Ook hier was ongeveer iedereen uit Ljubljana. We hebben verder niet veel ondernomen in de stad en zijn de volgende dag naar Podgorica, de hoofdstad van Montenegro gegaan. Hier was vrijwel niks te doen en nadat we een potje FIFA gespeeld hadden in een groot winkelcentrum zijn we doorgereden naar Albanië. Het moment dat we over de grens waren, zie je veel veranderen. Oude mannen in wagens getrokken door ezels, mensen die de snelweg oversteken en auto’s die van links naar rechts slingeren. In Shkodër viel het verkeer nog wel mee, maar in de hoofdstad Tirana was het een complete chaos. Het lijkt wel of het een anarchie is daar qua verkeer. Er zitten overal gaten in de grond en de mensen lopen dwars door het verkeer heen. Ook zie je overal zwerfhonden die met hele groepen over straat lopen. Als je aan het wachten bent in je auto, word je ruit gewassen door een zigeuner, die vervolgens op je raam begint te bonken als je geen geld geeft. Sowieso moet je erg uit kijken voor de zigeuners daar. Nathalie had bijvoorbeeld een zak met olijven die door een klein kind uit haar handen werd gerukt en Pierre moest een minuut lang proberen langs dat zelfde jochie te komen, omdat hij Pierres ijsje wilde hebben. Ik vond deze stad een geweldige ervaring.
Van Tirana zijn we naar toch wel de meest controversiële bestemming gereden, namelijk Kosovo. Het wordt door vele landen nog niet erkent als land en er wordt verteld dat je vooral niet in het noorden, in de buurt van de grens met Servië, moet komen. In Pristina, de hoofdstad, hebben we ’s avonds voetbal gekeken en de volgende dag zijn we door de stad gelopen. Er zijn veel standbeelden te zien, maar een echt gevoel van de oorlog kreeg ik niet. Het nationaal museum gaf een beter beeld van de oorlog en wat het voor een verwoesting heeft gebracht. Op internet vond ik een interessant plaatsje in Kosovo: Prekaz. Hier is een oud commandant van het Kosovo Liberation Army vermoord. Er is een memoriaal met grafstenen en het huis van Adem Jashari, de commandant, staat hier nog, compleet doorzeefd met kogels en verwoestingen. Dit was indrukwekkend om te zien.
We zijn hier niet al te lang gebleven, omdat we diezelfde dag nog naar Sarajevo, de hoofdstad van Bosnië en Herzegovina, moesten. We hadden deze rit een beetje onderschat, aangezien we uiteindelijk zo’n dertien uur er over gedaan hebben. We kwamen pas om half 7 ’s ochtends in ons hostel aan! In deze dertien uur hebben we wel het een en ander meegemaakt. We wilden namelijk van Kosovo, door Montenegro, naar Bosnië en dus niet door Servië. Dit had verschillende redenen: ten eerste wordt het iedereen streng afgeraden om ook maar in de buurt van de grens tussen Kosovo en Servië te komen, aangezien deze streek nog steeds niet 100% veilig is en ten tweede konden we niet naar Servië, omdat Juan geen visa voor dit land had. We volgden onze GPS en voor dat we het wisten veranderden de vlaggen van Kosovo in Servische vlaggen en reden er auto’s rond zonder nummerplaat. We waren per ongeluk in het noorden uitgekomen. Onze GPS gaf vervolgens een zijstraatje, waardoor we Servië alsnog zouden omzeilen. Dit klopte echter niet en opeens waren we in the middle of nowhere in de bergen tussen Servië en Kosovo, met geen mogelijkheid om te draaien. Uiteindelijk zijn we na een klein uur uit hetzelfde straatje weer gekomen en teruggereden naar ‘het veilige gedeelte’, maar het was me wel het avontuur (sorry mam). Tegen die tijd was het al avond en in Kosovo hebben we gedineerd in wederom een louche plaats (lees: bordeel). De weg door Montenegro naar Bosnië is door de bergen en het was enorm mistig, waardoor we net twee meter voor onze auto konden kijken. Daarbij kwam ook nog bij dat er van alles voor de auto opdook, zoals konijnen, everzwijnen, een puppy en een verdwaalde man.
Om half 7 zijn we dus uiteindelijk aangekomen en de volgende dag rond twee uur opgestaan om Sarajevo te bezoeken. Hier is onder andere de brug te zien waarop Franz Ferdinand vóór WOII werd vermoord en veel moskees en kerken. De ruines van de belegering van Sarajevo door Joegoslavië zijn grotendeels weg. De sfeer in de straten is erg gezellig, met smalle paadjes, winkeltjes en barretjes. ’s Avonds zijn we op stap gegaan. De volgende dag was voor mij een zware. We zijn met de auto naar de tunnel gereden buiten de stad. Deze tunnel diende in de periode van de belegering als aanvoer voor o.a. voedsel, erg interessant en we spraken nog met een local die enkele keren door deze tunnel was gegaan in die tijd. Ik heb mijn roes uitgeslapen in de auto naar Ljubljana. Uiteindelijk was ik rond half 10 in de avond weer op mijn eigen stekkie.
Ik ben echt enorm blij dat ik deze trip heb gedaan. Het zijn niet de meest voor de hand liggende landen om te bezoeken en waarschijnlijk heb ik ook niet meer de kans om dit nog eens te doen. De combinatie van waanzinnige natuurgebieden, de geschiedenis van de Balkans met al haar oorlogen en gebeurtenissen en de kleine dingetjes, zoals bijvoorbeeld het verkeer in Albanië zal mij altijd bijblijven. Je ziet zo veel verschil met het westen van Europa en niet alleen op economisch vlak. Het is mij opgevallen dat de mensen in deze landen erg hartelijk zijn. Ze proberen je overal zo goed mogelijk te helpen en nemen echt de tijd voor je. Ze proberen hiermee het imago van het land te veranderen, aangezien wij bij de Balkan toch veel vooroordelen hebben. Maar ik kan toch wel concluderen dat de Balkan veel meer te bieden heeft dan wij van te voren denken.
Om toch nog wat informatie te geven over mijn studie. Ik heb twee midterms gehad en afgesloten met een 5,5 en een 7. Ik moet nog ff navragen of die 5,5 genoeg is. Voor mijn twee essays heb ik een ‘excellent’, dus dat zit wel goed. Begin juni heb ik nog twee midterms en moet ik drie reports inleveren. Ik kan nog niet precies zeggen wanneer ik terug kom, aangezien dat afhangt of ik hier alles in een keer haal. Ik zit hier al bijna vier maanden, de tijd is nog nooit zo snel gegaan. Ik zie jullie snel.

Groeten vanuit Slovenië
Thomas